ΤΕΛΙΚΑ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ… ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΑΠΟ ΚΡΙΣΕΙΣ …ΠΑΝΙΚΟΥ?
Πραγματι, οι ταχυκαρδιες, η ζαλη, η δυσπνοια, το μουδιασμα, το “πλακωμα” στο στηθος, ο τρομος, ειναι μονο καποια απο τα πιο κοινα συμπτωματα που μπορει να εμφανιστουν περιπου αιφνιδια, να προκαλεσουν φοβο και αγχος στο ατομο το οποιο υπο το κρατος των εντονων συμπτωματων αρχιζει να “σκαναρει” τις σωματικες του λειτουργιες στην προσπαθεια να ελεγξει αυτες. Οσο καταπιανεται με αυτη τη διαδικασια τοσο αφενος η ενταση των σωματικων συμπτωματων αυξανεται αφετερου νεα σωματικα συμπτωματα προστιθενται μεχρις οτου το ατομο να βιωσει τον απολυτο τρομο εχοντας πεποιθηση οτι πεθαινει ή τρελαινεται. Τελικα το ατομο θα αρχισει να αποφευγει καταστασεις που νομιζει οτι μπορει να πυροδοτησουν νεο επεισοδιο ή /και “σκαναρει” ατελειωτα τις σωματικες λειτουργιες. Τελικα μπορει να φτασει στο σημειο του Κ. ο οποιος ειναι 30 ετων και μπορει να σου πει με μεγαλη ακριβεια ποσες σφυξεις εχει, χωρις καν να βαλει τα δαχτυλα του στον καρπο και να μετρησει τους παλμους της κερκιδικης αρτηριας, απλα και μονο επειδη εχει “εκπαιδευτει” χρονια πολλα να αισθανεται τις δονησεις της καρδιας στο θωρακικο τοιχωμα και την αντανακλαση της αισθησης-δονησης στην καρεκλα. Οποτε οταν αισθανεται τις σφυξεις να ανεβαινουν απο 80 σε 90 τοτε η ερμηνεια που δινει ειναι οτι το εμφραγμα ειναι καθ οδον, και ο ο ιδιος ακολουθα βρισκεται καθοδον για τα επειγοντα των νοσοκομειων. Ή μπορει το πραγμα να εξελιχτει στην απολυτη απομονωση, οπως στην περιπτωση του Β. ο οποιος λογω των κρισεων πανικου παρατησε τις σπουδες του απο πολη της Μακεδονιας, επεστρεψε στη θεσσαλονικη και παρεμεινε επι 4 ετη (τοσα ηταν οταν κληθηκα να κανω κατοικον επισκεψη) κλεισμενος στο σπιτι του τσεκαροντας διαρκως τις σφυξεις του. Μαλιστα θεωρει τον εαυτο του τυχερο επειδη η πολυκατοικια που διαμενει ειναι κοντα σε κεντρικο νοσοκομειο της πολης. Βεβαια η επιπτωση του πανικου δεν ειναι τοσο ακραια οσο στα προαναφερομενα περιστατικα, τα οποια σας διαβεβαιω οτι ειναι καθολα υπαρκτα.
Το θεμα ειναι οτι εαν γινει εφικτο να ”ξεκολησει” η κουβεντα απο την μονοχνωτη, και επιμονη επαναληψη της αναφορας των σωματικων συμπτωματων, συνηθως αποκαλυπτονται καταστασεις οπου ο πασχων απο πανικους εχει εγκλωβιστει σε επιβαρυντικες σχεσεις, με συντροφο που τον/την υποτιμα αλλα στο ονομα του ερωτα (που στην ουσια ειναι παθολογικη εξαρτηση) δεν μπορει να απεμπλακει. Ο πασχων απο πανικους μπορει να πιεζεται απο αφεντικο που τον αφαιμασει, η απο συνασπισμο “συναδερφων” που του ασκουν επαγγελματικο bullying (mobbing), αδυναμος να υπερασπιστει το ζωτικο του χωρο και την υποληψη του. Ο πασχων απο πανικους αισθανεται συχνα ανημπορος να αναλαβει το τιμονι της ζωης του και σε αυτο το πλαισιο αφηνει τους αλλους να αποφασισουν γι αυτον. Τελικα εγκλωβιζεται στην πνιγηρη αμοσφαιρα που οι αλλοι δημιουργουν γι αυτον. Ετσι βλεπουμε το νεαρο φοιτητη που δυσκολευεται να φυγει απο το πατρικο σπιτι και να αυτονομηθει να κανει πανικους , τον τελειοφοιτο που ειναι κοντα στο να παρει το πτυχιο αλλα δεν αντεχει να αντικρυσει την πνιγηρη εργασιακη συνθηκη μετα το πανεπιστημιο να κανει πανικους, τον μεσηλικα συζυγο που πνιγεται σε κακοποιητικη και συναισθηματικα αποστερητικη συζυγικη σχεση να κανει πανικους, τον ηλικιωμενο που φτανει στην τελευταια φαση της ζωης του η οποια ομως ηταν κενη και κουφια να κανει πανικους.
Για τους παραπανω λογους ο κοσμος “πιανεται” απο τους πανικους του, ερωτοτροπει μαζι τους, δεν τους αποχωριζεται παρολο οτι συνειδητα υποφερει απο αυτους. Γιατι εαν εκανε βαθυτερες παραδοχες, τοτε η απογοητευση σχετικα με το μεγεθος των ανεκλπηρωτων αναγκων του και των αδιεξοδων του στην διαμορφωμενη ζωη του, θα ηταν πολυ μεγαλυτερη συγκριτικα με την οδυνη των πανικων του, οποτε μηπως ειναι… προτιμοτερο… να ασχολειται με τους πανικους του?