Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ…ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!
Ξαφνικα λοιπον τα παιδια αλλα και ολο το οικογενειακο συστημα απο τη θερινη ραστωνη μπαινουν σε ενα διαφορετικο “modus operandi”. κι εκει αρχιζουν τα προβληματα..! ο γονιος αισθανεται να πιεζεται απο την αυξηση των υποχρεωσεων, το ωραριο του σχολειου δεν ταιριαζει με αυτο της δουλειας του, βλεπει οτι η μονη λυση ειναι να αφησει τα παιδια στο ολοημερο, θα πρεπει να ξενυχτησει για να προετοιμασει το φαγητο της επομενης ημερας, δεν καταφερνει να βοηθησει το παιδι στο σχολειο καθως ο τροπος διδασκαλιας σημαντικα διαφερει απ’ οτι εχει συνηθισει, τα οικονομικα δεν τον βοηθουν να αγορασει σακα, διαβητη, μαρκαδορους , πολυ περισσοτερο να πληρωσει καθηγητη στο σπιτι ή τα φροντιστηρια.
Υπο αυτες τις συνθηκες η πιεση υπογεια αλλα και φανερα κλιμακωνεται κι εκει πλεον ο περαιτερω χειρισμος εχει να κανει με την προσωπικοτητα του. Οι ευαλωτες προσωπικοτητες υπο το βαρος των πιεστικων συνθηκων- και δεν αναφερθηκαμε καν σε αλλα συνυπαρχοντα αλυτα ζητηματα οπως δυσκολια επικοινωνιας με συντροφο, με φιλους, με πεθερικα- πλημμυριζουν απο αγχος, εμφανίζουν ψυχοσωματικα συμπτωματα, κανουν πανικους, και μετα πλημμυριζουν απο δυσθυμια καμια φορα μεταμφιεσμενη ως κοπωση , παραδοση και αποσυρση.
Ατυχως -αλλα συνηθως ετσι γινεται- οι παραπανω παρενεργειες διαχεονται στο οικογενειακο συστημα και καθρεπτιζονται στις συμπεριφορες των παιδιων μας. Ετσι αυτα γινονται ανησυχα, νευρικα, αγχωδη, αποσυρμενα η ακρως απαιτητικα. Και βεβαια σε καποιο βαθμο η εναλλαγη των συναισθηματικων καταστασεων ειναι συμφυτη με την παιδικη και εφηβικη ηλικια -οπου ακομα η ψυχολογικη ταυτοτητα ειναι ρευστη- ομως τα παραπανω εαν ενταθουν και μονιμοποιηθουν λογω δυσκολιας διαχειρισης απο μερους των γονιων, τοτε αρχιζουν πλεον να συστηνουν δομικα στοιχεια της προσωπικοτητας του νεου ατομου…και βεβαια ευκολα μπορει κανεις να δει την συνεχεια του πραγματος. Πολλοι απο αυτους θα ειναι οι αυριανοι θεραπευομενοι των ειδικων ψυχικης υγειας.
Οπου τι αραγε κανουν αυτοι οι ειδικοι στα γραφεια τους? κοντολογις προσπαθουν να αναπαραστησουν την παιδικη ηλικια προσφεροντας νοερα ο,τι της ελειπε (ηρεμια, σεβασμος, συνεπεια, προστασια) και να απομονωσουν ο,τι περισευε (αγχος, πιεση, κακοποιηση). Ετσι ερχονται συνανθρωποι μας στο γραφειο υποφεροντας απο αγχος και η αναδρομη στο παρελθον μας φανερωνει εναν (η και δυο) γονεα(-εις) επισης αγχωδη, με πανικους, αρρωστοφοβικο, που ειτε ειναι συνεχεια πανω απο το παιδι του και το θερμομετραει δεκαδες φορες την ημερα, ειτε κοιμαται μαζι του (ιδιο κρεββατι) μεχρι τα δεκα του ειτε ειναι παντελως απων απο τα οικογενειακα δρωμενα οντας χαμενος στις σκεψεις του και τις παρορμησεις του.
Η εναρξη λοιπον της καινουργιας σχολικης χρονιας μπορει και πρεπει να προσφερει εδαφος για καλλιεργεια σχεσεων με τα παιδια μας με βαθος, σεβασμο, συναισθηματικη αντιστοιχηση και διαρκη αναρωτηση για το ποιος ειναι ο αντικτυπος των οσων πρατουμε (φωνες, βια, αγχος, αποκλεισμος απο το αυθορμητο παιχνιδι) η παραλειπουμε να πρατουμε (σταθερη παρουσια, φροντιδα, διαθεση να αφουγκραστουμε τι εχουν να μας πουν) σε σχεση με αυτα. Τα παιδια μας ειναι οι μικροι εαυτοι μας που μας δινουν μια δευτερη μεγαλη ευκαιρια να επουλωσουμε τις παιδικες μας πληγες και να προσφερουμε οσα ο εαυτος μας δεν εισεπραξε. Αυτο δεν μπορει να γινει χωρις ειλικρινες βλεμμα προς τον εαυτο ωστε να αναγνωρισουμε τα οποια προβληματικα μας στοιχεια και να μην τα αφήσουμε να μετακυλιστουν στα παιδια μας. Ειναι η ευκαρια της ζωης για ψυχοθεραπεια χωρις να παμε σε ψυχοθεραπευτη!