Η ψυχοθεραπεια αργει…αντικαταθλιπτικα δεν θελω… , μετα τι?
Καταρχην ειναι απολυτα σεβαστη η δυσφορια που μπορει να αισθανεται καποιος απο την ψυχικη του πιεση. Ομως νομιζει οτι με το πρωτο ραντεβου θα γινει ενα μικρο θαυμα και θα απαλλαχθει απο ζητηματα που αποτι φαινεται, ηδη απο την αρχικη τηλεφωνικη επικοινωνια, ειναι χρονια ζητηματα που απλα εσχατως εχουν κορυφωθει. Αυτη η κατηγορια ανθρωπων, που ζητουν την αμεση ανακουφιση, μαλλον θα ειναι αυτοι που θα εχουν τις περισσοτερες πιθανοτητες να λαβουν καποιο αγχολυτικο του τυπου xanax, lexotanil. Σημειωτεον αυτα ειναι εξαρτησιογονα και επισημα η συσταση ειναι να μην δινονταιπερισσοτερο απο 1, 2 εβδομαδες. Συνηθως οι “βασανισμενοι” συνανθρωποι μας δεν εχουν την υπομονη να περιμενουν την θετικη επενεργεια φαρμακων αλλων κατηγοριων -πχ αντικαταθλιπτικων για τα οποια απαιτειται περισσοτερο απο μηνας ωστε να προσδωσουν το οφελος τους. Αυτοι οι συνανθρωποι μας, μαλλον θα μεινουν με εντυπωμενη την αμεση ανακουφιση που το χαναχ προσφερει και τελικα να εξαρτηθουν απο αυτο. Πολλες φορες τους εξηγειται οτι ειναι καταλυτικης σημασιας να κατανοησουν τους λογους που τους εκανε να αισθανθουν το αδιεξοδο, το οποιο συνηθεστατα εκφραζεται με τη μορφη κρισης αγχους, πανικου, αυπνιας, νευρων η αλλων ψυχοσωματικων.
Αλλοι παλι απο την πρωτη κρουση για ραντεβου ζητουν “μια ψυχοθεραπεια” λες και ζητουν “μια σοκολατα”. Και φυσικα δεν τους παρεξηγω. Δεν ειναι ειδικοι, ωστε καταλληλα να ζητουν αυτο που νομιζουν οτι θα τους βοηθησει. Απλα κι εδω ειναι ενδεικτικο οτι υπαρχει μικρη γνωση για το τι εστι ψυχοθεραπεια. Αυτο που συνηθιζω να λεω ειναι οτι υπαρχουν πολλων ειδων ψυχοθεραπειες, απο αυτες που ο θεραπευτης ειναι ενεργητικα εμπλεκομενος μεχρι αυτες (πιο ψυχαναλυτικα προσανατολισμενες) που σπανια ακους τη φωνη του θεραπευτη. Και βεβαια το πως ο καθε θεραπευτης ασκει την ψυχοθεραπευτικη διαδικασια οταν κλεινει ερμητικα η πορτα του γραφειου και μενουν μονοι θεραπευτης -θεραπευομενος, ειναι κατι που θα μπορουσε να χωραει πολυ κουβεντα. Εχει να κανει με την εκπαιδευση του θεραπευτη, με την ψυχικη διαγνωση καθεαυτη και το ειδος προσεγγισης που αρμοζει περισσοτερο, με το ταιριασμα θεραπευτη -θεραπευομενου, με την ευφυια του θεραπευτη και την ψυχολογικη σκεψη του θεραπευομενου, και σίγουρα με την ηθικη του θεραπευτη και την οικονομικη δυνατοτητα του θεραπευτομενου. Η ψυχοθεραπεια ειναι μια πολυ ιδιατερη συνθηκη, οπως ελεγε ενα καθηγητης μου στα πρωτα χρονια της εκπαιδευσης μου ειναι μαγεια, τεχνη, τεχνικη, επιστημη..ολα μαζι. Τελικα ειναι το καλοηθες ξαναμεγαλωμα του τραυματισμενου παιδιου που κουβαλαει καποιος στην ψυχη του. Ποσο ευκολο ειναι αυτο? πολυ δυσκολο η γρηγορη απαντηση. Ανακαλω περιπτωσεις που επι ενα χρονο σε εβδομαδιαια βαση ο θεραπευόμενος μου αναφεροταν στην οδυνη του που κατεληξε να εχει την αναγκη ειδικου ψυχικης υγειας για να γινει καλα…αυτος που ηταν αριστος μαθητης, φοιτητης και εργαζομενος…. χωρις επι της ουσιας να μιλαει για τον εαυτο του. Αλλος παλι να μιλαει ασταματητα για ασχετα πραγματα και μετα απο ενα χρονο θεραπειας να πει οτι επιπλεον των αλλων ψυχικων ζητηματων τζογαρει, και αλλος οπου μετα απο ετη ψυχοθεραπειας οπου μου περιεγραφε το ποσο “τελεια” ηταν η οικογενεια του τελικα ηρθε η καταλληλη στιγμη του τοκετου της παραδοχης οτι οι γονεις ηταν κακοποιητικοι.
Γενικα η καθε περιπτωση ειναι απιστευτα μοναδικη. Παρολο οτι οι ιστοριες των ανθρωπων στον πυρηνα τους μοιαζουν, καθως ολοι εχουμε την αναγκη της αγαπης, της αποδοχης αλλα και του οριου, της στηριξης, του σεβασμου.. Ομως το πως “ξετυλιγεται” το κουβαρι του καθενος ειναι μοναδικο. Καποιες φορες δεν ξετυλιγεται, καθως η παθολογία ειναι τοσο βαρεια που το ατομο ψαχνει ευκαιρια να μειωσει τον θεραπευτη, “βλεποντας” στο προσωπο του τελευταιου τον κακοποιητη γονεα και βρισκοντας ευκαιρια να παρει την πολυποθητη “εκδικηση”. Ακολουθως, θα παει σε αλλον θεραπευτη, και σε αλλον, και σε αλλον..και ο κυκλος της εκδικησης συνεχιζεται..
Κλεινοντας την καταγραφη των σκεψεων μου για σημερα, αναρωτιεμαι μηπως ειμαι εκτος θεματος, μιας και ο τιτλος ειναι τι υπαρχει περα απο το φαρμακο και την ψυχοθεραπεια και δεν αναφερθηκα σε τιποτα περα απο αυτα. Το μονο αλλα και το κυριο που μπορει να υπαρχει ειναι η ειλικρινης διαθεση να σκυψουμε με γενναιοτητα και συμπονοια στον εαυτο μας , χωρίς βιασυνες, παρορμητισμους και πανικομορφους αλλαλαγμους, να συνομιλησουμε μαζι του και να καταληξουμε σε μια αποφαση στο ερωτημα “τελικα μηπως ηρθε η ωρα να εμπιστευτω καποιον?”