Οι περισσότερες ψυχωτικές διαταραχές θεραπεύονται με συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
Τα κύρια φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία ψυχωτικών διαταραχών καλούνται αντιψυχωσικά. Αυτά τα φάρμακα δε θεραπεύουν την ασθένεια αλλά είναι πολύ αποτελεσματικά στο χειρισμό και τη βελτίωση των συμπτωμάτων των ψυχωτικών διαταραχών, όπως οι παραληρητικές ιδέες, οι ψευδαισθήσεις και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Τα αντιψυχωσικά περιλαμβάνουν παλιότερα φάρμακα όπως η Αλοπεριδόλη (Aloperidin), η Θειοριδαζίνη (Melleril) που είναι γνωστά και ως τυπικά αντιψυχωσικά.
Τα τυπικά αντιψυχωσικά βοηθούν στο να ελεγχθούν συμπτώματα όπως:
- Ψευδαισθήσεις
- Παραληρητικές ιδέες
- Σύγχυση
- Αποδιοργανωμένη σκέψη και λόγος
Ήπιες παρενέργειες από αυτά τα φάρμακα περιλαμβάνουν:
- Ξηροστομία
- Θολή όραση
- Δυσκοιλιότητα
- Υπνηλία
- Ζάλη
Περισσότερο σοβαρές παρενέργειες είναι:
- Δυσκολία στον έλεγχο των μυών με ακούσιες συσπάσεις
- Δυσκαμψία
- Τρόμος
- Ανησυχία
- Στυτική δυσλειτουργία
Αλλά υπάρχουν και καινούρια φάρμακα, που συχνά λέγονται άτυπα ή νέας γενιάς αντιψυχωσικά, όπως: η Ρισπεριδόνη (Risperdal), η Ολανζαπίνη (Zyprexa), η Κουετιαπίνη (Seroquel), η Ζιπρασιδόνη (Geodon), η Κλοζαπίνη (Leponex), η Σερτινδόλη (Serdolect), η Αριπιπραζόλη (Abilify), η Παλιπεριδόνη (Invega). Τα τελευταία φάρμακα πλέον χρησιμοποιούνται στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης γιατί θεωρούνται ότι έχουν λιγότερες και πιο ανεκτές παρενέργειες ενώ βοηθούν στα συμπτώματα που στοχεύουν τα τυπικά αντιψυχωσικά και επιπλέον βοηθούν σε περιπτώσεις.
- Κοινωνικής απόσυρσης
- Αβουλησίας
- Συναισθηματικής επιπέδωσης
Αυτά τα φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν αύξηση του σωματικού βάρους, του κινδύνου για διαβήτη και για υψηλή χοληστερόλη.
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Διάφοροι τύποι ψυχοθεραπείας, όπως η ατομική, η ομαδική, η οικογενειακή μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να υποστηρίξουν το άτομο με ψυχωτική διαταραχή. Η ατομική ψυχοθεραπεία έχει υποστηρικτικό και συμβουλευτικό χαρακτήρα ενώ μεγάλη σημασία έχει η ψυχοεκπαίδευση και η καλλιέργεια κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι περισσότεροι ασθενείς με ψυχωτικές διαταραχές αντιμετωπίζονται σε εξωνοσοκομειακή βάση. Όμως ασθενείς με ιδιαίτερα βαριά συμπτώματα, αυτοί που είναι σε κίνδυνο να βλάψουν τον εαυτό τους ή/και άλλους ή αυτοί που είναι ανίκανοι να φροντίσουν τον εαυτό τους εξαιτίας της ασθένειάς τους, μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευτούν προκειμένου να σταθεροποιηθεί η κατάστασή τους.