ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ…ΣΚΟΤΩΣΕΙ?
Ειναι εντυπωσιακο το ποσες περιπτωσεις με το στοιχειο της βιας μπορουν με ψυχολογικους ορους να εχουν κοινα στοιχεια. Οι συζυγοι εχουν εμπλακει σε σχεση απο πολυ μικρη ηλικια, χωρις μεγαλη εμπειρια ζωης, συνηθως ο/η συζυγος εχει ζηλοτυπικα στοιχεια προς το προσωπο του/της συζυγου, σε βαθμο που να σχηματοποιειται εμμονικη κατασταση αποκλειστικης ενασχολησης με τη ζωη και τις επαφες του/της συζυγου, που αυτο μπορει να περιλαμβανει τη θεαση των αλληλεπιδρασεων (likes) του/της συζυγου στα social, επιβολη στο/στη συζυγο να μην εξερχεται της οικιας και πολυ περισσοτερο να μην εργαζεται, κι ολα αυτα να καταληγουν σε συχνα λεκτικα ξεσπασματα θυμου και αραιοτερα επεισοδια χειροδικιας.
Ενας αλλος αξιοσημειωτος κοινος τοπος σε αναλογες περιπτωσεις ειναι οτι ο/η συζυγος ανεχεται τον ασφυκτικο κλοιο και τα ξεσπασματα βιας, θεωρωντας τα αρχικα εως και κολακευτικα, ενω καθε αποπειρα θεωρησης της προοπτικης για ληξη της σχεσης-γαμου περνωντας απο τον ηθμο του φοβου αναστελλεται. Εξισου εντυπωσιακο -ακομα και για μενα που ειμαι επαγγελματιας ψυχικης υγειας- ειναι η συναισθηματικη ψυχροτητα απο την οποια εμφορειται ο κακοποιητης. Ειναι μια τραμπαλα τρομου μεταξυ εντασης, θυμου, ανασφαλειας και συναισθηματικης ψυχροτητας. Ετσι ο κακοποιητης μπορει με περισση λεπτομερεια αλλα και ψυχροτητα να σου περιγραψει τις συμπεριφορες βιας και αμεσως μετα να σου πει -χωρις να αμφιβαλλω οτι ο ιδιος το αισθανεται ως τετοιο- ποσο αγαπαει τον/τη συζυγο. Ο/Η συζυγος απο τη μερια του/της διαρκως ανεχεται τις συμπεριφορες βιας μη απευθυνομενος/η στην αστυνομια, και μαλιστα πολλες φορες προκαλει τον/τη συζυγο με δηλωσεις και πραξεις του/της ξεχνωντας οτι η καθε παρομοια απο μερους του/της συμπεριφορα κατεληγε σε βια σε βαρος του/της. Ειναι λες και ο/η ιδιος/α με καποιο τροπο να προκαλει την ενεργοποιηση ενος νεου κυκλου βιας. Οταν ο/η συζυγος ερωταται για το τι ενεργειες μετηλθε προκειμενου να απεμπλακει, λεει οτι ζητησε απο τον/τη συζυγο χιλιαδες φορες να φυγει και αυτος/η δεν επραξε τουτο. Και η μονιμη επωδος ειναι “Τι παραπανω να κανω γιατρε?”.
Βεβαια σε αυτες τις ιστοριες το απολυτο θυμα ειναι τα τεκνα που παρακολουθουν τον απολυτο τρομο να εκτυλίσσεται μπροστα τους, πολλες φορες προσπαθωντας να παρεμβουν και να σταματησουν την βια, παντα ομως ανεπιτυχως. Ειναι τα ιδια αυτα τα παιδια που στην ενηλικη ζωη τους θα χτισουν σχεσεις στηριζομενες στη βια και την κακοποιηση, ουσιαστικα επαναλαμβανοντας το μοτιβο της πατρικης τους οικογενειας. Εαν τους ρωτησεις γιατι το κανουν αυτο θα σου απαντησουν με περισση ψυχροτητα, για την αγαπη….