ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ …ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑ ΜΟΝΟ Η ΨΥΧΗ
Ο έρωτας είναι ένα εξαρτησιογόνο. Αυτό το συναίσθημα έξαρσης της χαράς, της καλοσύνης, το αίσθημα της παντοδυναμίας και του σφρίγους αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και αποδείχτηκε ότι, πέρα από τη ρομαντική του φύση που εγείρει φιλοσοφικού τύπου συζητήσεις, συνδέεται με την έκκριση συγκεκριμένων ορμονών.
Πιο ειδικά, το πρώτο του στάδιο, αυτό του πόθου προκαλείται από την έκκριση τεστοστερόνης και οιστρογόνων. Η τεστοστερόνη προκαλεί και στα δύο φύλα έκρηξη της σεξουαλικότητας ενώ σε συνδυασμό με την αύξηση των οιστρογόνων ενισχύει την τάση έλξης συντρόφου.
Την έλξη ακολουθεί η παράδοση στο συναίσθημα, η φάση όπου όλες οι προσωπικές ενασχολήσεις και οι ανάγκες τοποθετούνται σε δεύτερη μοίρα. Σ’ αυτό το στάδιο πρωταγωνιστούν σημαντικοί νευροδιαβιβαστές, όπως η ντοπαμίνη, που συνδέεται με το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου και μας κάνει να βιώνουμε συναισθήματα θριάμβου, και η αδρεναλίνη, που αυξάνει τους χτύπους της καρδιάς και τη θερμοκρασία του σώματος.
Στο τελευταίο στάδιο μετά τον έντονο πόθο και την έξαψη, εμφανίζεται η ανάγκη σύνδεσης. Είναι το στάδιο όπου αναπτύσσεται το αίσθημα της αλληλεξάρτησης. Δύο ορμόνες κυριαρχούν εδώ. Η οξυτοκίνη που απελευθερώνεται με το άγγιγμα και το βλέμμα και η βαζοπρεσσίνη που μας ωθεί να οικοδομήσουμε δεσμούς μακράς διαρκείας…