ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ…

Υπάρχουν πολλά είδη μάσκας. Η μάσκα που συνδέεται με μια ορισμένη παράδοση και φοριέται στα πλαίσια κάποιας γιορτής ή κάποιου τελετουργικού, η μάσκα που δίνει στο πρόσωπο που τη φοράει κάποιες συγκεκριμένες δυνάμεις και ιδιότητες, η μάσκα που κρύβει την ταυτότητα κάποιου. Όλες αυτές οι προαναφερθείσες φοριούνται και αποβάλλονται, όταν το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που τις φέρουν το κρίνουν αναγκαίο. Τι γίνεται όμως όταν η μάσκα αφήνεται στο πρόσωπο του φέροντος αυτήν για περισσότερο και μετατρέπεται σε προσωπείο;

Οι κοινωνικές περιστάσεις, ο επαγγελματικός ανταγωνισμός, η ανάγκη μας για αποδοχή, ο φόβος της απόρριψης, η αυτο-εικόνα μας που αυτοδεσμευόμαστε να επαληθεύσουμε, γίνονται πολύ συχνά οι αιτίες να υιοθετήσουμε ένα προσωπείο, να φορέσουμε μια μάσκα και να την ξεχάσουμε πάνω μας. Μπορεί να είναι η μάσκα του cool, του επιτυχημένου, του ευτυχισμένου, του δυναμικού, του κοινωνικού, του καλού και ευαίσθητου, του συμπονετικού, του ερωτευμένου… Και έτσι φορώντας το προσωπείο νιώθουμε δυνατοί, δεν είμαστε πια ευάλωτοι και παίρνουμε χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη την απόφαση να τη φοράμε όλο και περισσότερο, ακόμη και με τους δικούς μας ανθρώπους, ακόμη και με τον εαυτό μας. Και τη φοράμε τόσο που ξεχνάμε τελικά ποιοι πραγματικά είμαστε.

Τότε όμως και επειδή οι άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να μας γνωρίσουν από μέσα, στέκονται κατ’ ανάγκη στην εικόνα που εμείς προβάλλουμε. Έτσι η εικόνα που αποκτούν, όταν εμείς συμμετέχουμε στις κοινωνικές περιστάσεις φορώντας το προσωπείο μας, είναι πολύ μακριά από την πραγματική μας. Αρχίζουν έτσι σιγά – σιγά να μας χωρίζουν πολλά από το συνάνθρωπο, το φίλο, αυτόν που ιδανικά θα στεκόταν δίπλα μας στις δυσκολίες της ζωής.
Από τον εαυτό μας πάλι δε μας χωρίζει τίποτα. Τι είναι λοιπόν αυτό που δε μας επιτρέπει να ανατάμουμε την ψυχή μας; Είναι άραγε το απροσμέτρητο βάθος της; Ή μήπως αυτό το προσωπείο που απερίσκεπτα υιοθετήσαμε για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τις επιβουλές των ομοίων μας ή για να τον απαλλάξουμε από τις τυχόν ευθύνες του και τελικά παραπλανηθήκαμε και οι ίδιοι;

Δεν είναι όμως δυνατό να μείνουμε υγιείς ψυχικά ζώντας σε διάσταση με τον εαυτό μας. Θα χρειαστεί, βέβαια, θάρρος και σθένος ψυχικό για να κάνουμε μια αποφασιστική τομή στην ψυχή μας, μια κίνηση δυναμική που θα ρίξει τις μάσκες και θα αποκαλύψει τον πραγματικό μας εαυτό. Πρώτοι τότε θα αντικρύσουμε την αλήθεια εμείς που γοητευμένοι από την ομορφιά της και δυνατοί από τη σοφία που η αυτογνωσία χαρίζει, θα θελήσουμε να πλησιάσουμε τους φίλους, τους άλλους, και με βλέμμα θαρρετό και καθάριο να οικοδομήσουμε νέες και υγιείς σχέσεις .
Ποτέ δεν είναι αργά! Ας το πάρουμε απόφαση τώρα, σήμερα!