Είναι πολύ σύνηθες στα πρώτα στάδια ενός σημαντικού συμβάντος, οι γνώσεις μας γι’ αυτό να είναι περιορισμένες ή/ και συγκεχυμένες. Σε πόσους ανθρώπους έχει μεταδοθεί η ασθένεια; Ποιο είναι το ποσοστό θνησιμότητας αυτών; Ποια είναι η περίοδος επώασης του ιού; Πόσο έχει εξαπλωθεί; Και αναπόφευκτα προκύπτει το ερώτημα “πόσο ανήσυχοι πρέπει να είμαστε;”

Όσο αυτά τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα η αγωνία μας κορυφώνεται και τα σενάρια περί καταστροφής του κόσμου ενδημούν. Η μαζική καραντίνα έρχεται με τη σειρά της να επιτείνει τις συναισθηματικές – ψυχολογικές μας αντιδράσεις, γιατί πρώτον για να επιβάλλεται κάτι πολύ σοβαρό θα συμβαίνει, επειδή δεύτερον ενέχει την αίσθηση ότι έχει χαθεί ο έλεγχος της κατάστασης, τέλος, γιατί όταν η επιβολή της καραντίνας δικαιολογείται με την πρόταξη του συμφέροντος τρίτων, που δε νοσούν, αυτομάτως αμφισβητείται το ενδιαφέρον για τους “εντός του κυκλώνα”.

Μια επιβεβλημένη όμως καραντίνα και μόνο επειδή επιβάλλεται λειτουργεί καταπιεστικά. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι ως τακτική αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση, που είναι στη βάση της κοινωνική, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οποιοσδήποτε από εμάς θα παρουσίαζε συμπτώματα άγχους, φοβίες, εκνευρισμό… Πόσο μάλλον άτομα με προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως μια αγχώδη διαταραχή, που είναι πιο ευάλωτα στις αρνητικές ψυχολογικές επιπτώσεις της καραντίνας, όπως βέβαια και οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν τις ίδιες κοινωνικές επαφές με τους νεότερους, εντούτοις ο περιορισμός αυτός δυσχεραίνει την πρόσβαση τους σε αγαθά πρώτης ανάγκης.

Δικαίως βέβαια η καραντίνα παραμένει αιώνες τώρα μέρος του οπλοστασίου της δημόσιας υγείας μας. Όμως όπως με κάθε ιατρική παρέμβαση, υπάρχουν παρενέργειες που πρέπει να σταθμιστούν για την επίτευξη της ισορροπίας του οργανικού συστήματος και εναλλακτικές λύσεις που πρέπει να εξεταστούν. Από τη μια η εποχή μας προσφέρει αφειδώς πολλές εναλλακτικές κάλυψης πρακτικών, κοινωνικών, ψυχικών, συναισθηματικών αναγκών. Ένα πλήθος από μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθιστούν την επικοινωνία με το δάσκαλο, το γιατρό, το συνάδελφο, τον εργοδότη, το συγγενή, το φίλο, εφικτή χωρίς τη ζώσα παρουσία μας. Από την άλλη ο περιορισμός αυτός μας δίνει το χρόνο για ενδοσκόπηση, για επανιεράρχηση αναγκών και αξιών, για τη δημιουργία εντέλει νέων βάσεων ζωής. Και γιατί να μην αποτελέσει αντίβαρο για την πλήξη της απομόνωσης η ανάγνωση ενός βιβλίου; Θα σας ταξιδέψει σε μέρη που πήγατε ή και όχι, θα σας χαρίσει εμπειρίες, θα σας ενισχύσει πνευματικά. Μπορείτε να δείτε τον περιορισμό αυτό ως μια ευκαιρία να χαρείτε περισσότερο την οικογένεια σας. Ως μια ευκαιρία να δημιουργήσετε μαγειρικά. Να κάνετε οικιακές εργασίες που διαρκώς τις αναβάλλατε. Και πολλές άλλες ασχολίες που εσείς θα ανακαλύψετε αν πάψετε να οικτίρετε τον εαυτό σας.

Το γεγονός λοιπόν ότι μένουμε απομονωμένοι μπορεί παραδόξως να μας φέρει πιο κοντά όλους μαζί, ως κοινωνία. Είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό και η κρίση αυτή μπορεί να μας υπενθυμίσει πόσο ανεξάρτητοι αλλά και αλληλέγγυοι οφείλουμε να είμαστε σ’ αυτό το μικροσκοπικό πλανήτη. Υπομονή, λοιπόν, και τα καλύτερα έπονται.