Καλοκαίρι; Ναι! Ξεκούραση; Ναι! Διαδίκτυο;…
Φυσικά και πάνω απ’ όλα ο στόχος ηταν η εισροή στην ψυχή όμορφων παραστάσεων, η έξοδος από την μονότονη καθημερινότητα, η επιστροφή σε διαχρονικά ανεκτίμητες αξίες, που απ’ ότι φαίνεται από εμφανίσεως του ανθρώπου παίζουν καταλυτικό ρόλο στην “αγωγή” της ψυχής του και δεν είναι άλλες από τη διάχυση του μικροσκοπικού εαυτού στο απέραντο γαλάζιο, τόσο της θάλασσας όσο και του ουρανού. Συνακόλουθα, βέβαια, με την ψυχική αγαλλίαση που σωρεύεται, αλλά και πάνω κι απο τον προηγούμενο στόχο, ίσως το βασικότερο σκοπούμενο της οικογενειακής απόδρασης ήταν η σύνδεση των προσώπων που απαρτίζουν την οικογένεια.
Μέσα λοιπόν στην απέραντη ομορφιά του τοπίου, που πραγματικά ήταν βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής, και την ευγνωμοσύνη στη ζωή, που μου επιτρέπει τη μέθεξη σε αυτήν την κατάσταση, παρατήρησα με περισσό προβληματισμό τη δυσκολία που είχαν τα ανήλικα μέλη της οικογένειας να νιώσουν στην ολότητά της την ομορφιά που σας περιέγραψα. Η αυχενική μοίρα της σπονδυλικής τους στήλης βρισκόταν σε μόνιμη κάμψη και τα κεφαλάκια τους ήταν βυθισμένα στα κινητά και στην ατέρμονα επαναλαμβανόμενη με ακρίβεια ελβετικού εκκρεμούς παλινδρομική κίνηση του δείκτη της δεξιάς χειρός για την κόρη και της αριστερής του γιου που είναι αμφιδέξιος. Καμιά φορά εμπλέκονταν και οι δυο αντίχειρες, εάν στο surfarισμα του youtube παρεισέφρυε η μανιώδης ενασχόληση με το παίξιμο παιχνιδιών του κινητού με παροιμιώδη προσήλωση που θα ζήλευαν και οι αθλητές που προετοιμάζονται για την ολυμπιάδα.
Όπως ο αναγνώστης εικάζει, ο στόχος της σφυρηλάτησης της διαοικογενειακής σύνδεσης άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολος. Ο γράφων συνέλαβε τον εαυτό του να αισθάνεται έντονο εσωτερικό διχασμό· από τη μια το μεγαλειώδες του τοπίου μαζί με την καλή -θέλω να πιστεύω και να προσπαθώ στη συνεχή σμίλευση της- σχέση με τα μέλη της οικογένειας και, από την άλλη η εθισματογόνος δύναμη του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών παιγνίων. Έβλεπα τα παιδιά να είναι ανήμπορα στη λαίλαπα της on line ενασχόλησης. Δεν έπαιζε ρόλο το ανείπωτο κάλλος των λευκών σαν σπιρτόκουτα σπιτιών, ούτε των μύλων που συντροφεύουν τη Χώρα, ούτε το ενετικό κάστρο στο ψηλότερο σημείο της τελευταίας και το εκκλησάκι που μόνο σκυφτός μπαίνεις, αφού ανεβείς 100άδες σκαλιά λες και πρέπει να προετοιμαστείς ώστε να επικοινωνήσεις με το Δημιουργό. Δεν έπαιζε ρόλο η αλμύρα της θάλασσας, ο παφλασμός των κυμάτων που χόρευαν τάνγκο με το αιγαιοπελαγίτικο αεράκι. Δεν έπαιζαν ρόλο οι ντόπιες γαστριμαργικές προκλήσεις. Το μόνο που έπαιζε ρόλο ήταν η πρόσβαση στο κινητό, στο διαδίκτυο και στο ηλεκτρονικό παιχνίδι.
Τα έβλεπα να χάνονται σ’ έναν κόσμο ψεύτικο, επιτηδευμένο, με ψευδεπίγραφη επικοινωνία, και ν’ απέχουν απ’ τη συμμετοχή τους στο χτίσιμο του δικού τους “καταφυγίου”, εκεί που θα καταφεύγουν στην ενήλικη ζωή τους, όταν θα καλούνται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις· ένα ”καταφύγιο” του οποίου οι πυλώνες είναι φτιαγμένοι από συναισθηματικές μνήμες όπου συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις ( αεράκι, το μπλε, η γαλήνη του πελάγους , το μπλε του ουρανού, η αλμύρα, τα μεζεδάκια) με την παρουσία του μπαμπά και της μαμάς, που έχουν καλή σχέση και νοιάζονται για τα παιδιά τους. Δυστυχώς, το διαδίκτυο στην περίπτωσή μας λειτούργησε όπως το κύμα στους χωμάτινους πύργους στην παραλία… Κρίμα..