Αγίας Σοφίας 24 Θεσσαλονίκη, T.K. 546 22

διακοπές πήγα∙ με το ασφαλές καταφύγιο ασχολήθηκα?…

διακοπές πήγα∙ με το ασφαλές καταφύγιο ασχολήθηκα?…

Το βίντεο είναι τραβηγμένο από την πρώτη στροφή μετά το τελευταίο σπίτι της γειτονιάς όπου βρίσκεται το σπίτι των παππούδων μου στο χωριό. Το τελευταίο έχει 600 μέτρα υψόμετρο και αμφιθεατρική προοπτική. Στα δεξιά βλέπουμε το ύψωμα του όρους Όθρυς, στη μεσότητα το zoomαρισμα γίνεται στην κοιλάδα του Σπερχειού ποταμού, όπου στο βάθος λαμπυρίζει ο Μαλιακός κόλπος και η Αλαμάνα και, στο τελευταίο τρίτο ξεπροβάλλει το Καλλίδρομο (Θερμοπύλες ) και ακολούθως ο ορεινός όγκος του όρους Οίτη. Αρχαίες θεότητες και ήρωες ξεπροβάλλουν στα μάτια μου∙ ο θεός Σπερχειός, ο βασιλιάς Φοίνικας των Δολόπων (αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής), που ήταν και παιδαγωγός του Αχιλλέα, ο Καραισκάκης στο Κεφαλόβρυσο (40 χλμ από το χωριό) και ο Διάκος στην Αλαμάνα. Μαζί με αυτούς έρχονται ιστορίες από τα πέτρινα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου, οπότε και χάθηκε ο παππούς μου που του χρωστάω επίθετο και όνομα μαζί. Αυτές οι ιστορίες συνόδευαν τις βόλτες μου στα δάση που αγκαλιάζουν το χωριό, άλλοτε πεζή με τη γκλίτσα στο χέρι και άλλοτε καβάλα στο γαϊδουράκι. Το τέλος της διαδρομής σηματοδοτούνταν από το ξεδίψασμα στο γάργαρο νερό της “τρανή βρύσης” που ανάβλυζε από τα έγκατα της γης , δίπλα σε ένα βράχο, κάτω από τα πλατάνια και το στρογγυλό με κριτσανιστή κόρα ζυμωμένο από τη γιαγιά στη σκάφη ψωμί, που η νοστιμιά του ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί στο μυαλό και στην ψυχή μου από τα εδώδιμα σύγχρονων εστιατορίων.
Οι αετοί διασχίζουν τον ουρανό και χορεύουν με τα χελιδόνια, ενώ η δροσιά του τοπίου σε κυριεύει.  Στο μεδούλι όμως της ψυχικής υπόστασης ακουμπά η αίσθηση ασφάλειας, η ανεμελιά από το παίχνίδι με τους συνομηλίκους, η άδολη, ευγενική διάθεση των μεγάλων (παππούδων και θείων) να δώσουν αγάπη και να μοιραστούν τις εμπειρίες /ιστορίες τους, η εκτίμηση και ο σεβασμός των γονιών μεταξύ τους αλλά και των συγχωριανών προς τους γονείς.
Μπορεί να φαίνεται λαογραφική ή και απλά γραφική η παραπάνω περιγραφή των βιωμάτων μου του χωριού, όμως τα παραπάνω στοιχεία σφυρηλατούν το δικό μου ασφαλές καταφύγιο (safe space ελληνιστί) που σμιλεύτηκε στα ενδότερα και ενεργοποιείται ακόμα και τώρα υπό συνθήκες άγχους, πίεσης , διλλημάτων, προβλημάτων που αναδύονται στο διάβα της ζωής.
Είναι το ασφαλές καταφύγιο του οποίου την αναγκαιότητα προσπαθώ να μεταλαμπαδεύσω στα παιδιά μου στην οικογενειακή μου καθημερινότητα και στους θεραπευόμενούς μου στη θεραπευτική συνθήκη, κατά την οποία καταδεικνύεται ότι άλλοι το (καταφύγιο) έχουν ξεχάσει κάπου παράμερα στον πάτο της ψυχικής τους συσκευής και προσπαθούμε να το ανασύρουμε και δυστυχέστατα άλλοι το διατηρούν παντελώς αδιαμόρφωτο.
Στην τελευταία περίπτωση η θεραπευτική πρόκληση μεγιστοποιείται, όμως η τελική διαμόρφωση του ασφαλούς καταφυγίου είναι το μόνο που αξίζει. Το αποτέλεσμα δικαιώνει την προσπάθεια καθώς ο θεραπευόμενος -αλλά και ο κάθε άνθρωπος- καταφέρνει να αισθανθεί ασφάλεια, αυτοσεβασμό και δύναμη, ώστε να συνεχίσει το διάβα του στη ζωή ως ένας μικρός αλλά και μέγιστος ταυτόχρονα καθημερινός ήρωας.