Ας σταυρώσουμε πρώτα τον …εαυτό μας!
Βλέποντας τις καθημερινές δίκες στα κανάλια και τους αφορισμούς που καταγράφονται στα social media είναι πολύ εύκολο να ενδυθεί κάποιος τη δικαστική τήβεννο και να μεταμορφωθεί σε εισαγγελέα. Άλλοι σκυλεύουμε δημοσιότητα πάνω στις νωπές πληγές των συνανθρώπων μας, στα καπνισμένα ακόμα σπίτια, άλλοι καπηλευόμαστε τις συνθήκες ώστε να εμφανιστούμε ως σωτήρες και να αυξήσουμε τη δημοτικότητα μας στις ερχόμενες εκλογές και οι πλείστοι βρίσκουμε ευκαιρία να εκτονώσουμε τον ατομικό θυμό μας στη συλλογική αρένα που συνιστά την μικροκοινωνία μας, το δήμο μας, το κράτος μας. Ένας θυμός που τροφοδοτείται από δυστυχώς πολλές συνιστώσες; τον εαυτό μας και το πως αυτός έχει δομηθεί, την οικογένειά μας, το σχολικό, το εργασιακό και το συντροφικό μας περιβάλλον. Εάν τα τελευταία είναι έντονα και ανισόρροπα αυξάνονται οι πιθανότητες εμείς ως μονάδες να εμφορούμαστε από αντίστοιχα έντονα κάποιες φορές αρνητικά συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα μάς κάνουν είτε επιρρεπείς σε θυμώδεις αντιδράσεις, είτε αγχώδεις, είτε θλιμμένους, είτε παγωμένους και συνακόλουθα αδύναμους να υπερασπιστούμε το ζωτικό μας χώρο. Τελικά, δημιουργείται μια κοινωνία με άτομα δυστυχισμένα, με ανεπάρκειες και τρόπους συσχετισμού που ακροβατεί στο δίπολο θύτης-θύμα.
Αυτές οι ακραίες θέσεις αποτυπώνονται και στο πολιτικό σκηνικό, είτε μεταξύ των πολιτικών είτε μεταξύ των υποστηρικτών τους. Τελικά φτάνουμε στο σήμερα που δεν υπάρχει Ιφιγένεια να θυσιαστεί στο βωμό του συλλογικού καλού. Και καλώς δεν υπάρχει. Νομίζω πως ο καθένας μας θα πρέπει να ενεργοποιήσει λίγο από το DNA της και να προσπαθήσουμε καθημερινά να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι για τον εαυτό μας, για τα παιδιά μας, για τους συντρόφους μας, για το γείτονα μας, τελικά για το δήμο μας. Είναι όμορφο ξυπνώντας να προσπαθούμε και να δίνουμε νόημα στην ημέρα που ανατέλλει. Να μεταμορφωθούμε σε λίγο πιο συνεπείς (στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας), λίγο πιο ενεργητικοί και λιγότερο απαθείς, λίγο πιο ευγενείς με τον εαυτό μας, τους τρίτους και το περιβάλλον. Με απλά πράγματα. με το να κοιμόμαστε καλύτερα, να τρώμε πιο υγιεινά, να ασκούμαστε περισσότερο, να χαιρετούμε με χαμόγελο τους διπλανούς μας, να σεβόμαστε τη σειρά στην ουρά, να ρωτάμε εάν ο διπλανός ενοχλείται όταν ανοίγουμε το παραθυρο/ κλιματιστικό δίπλα του, να μην αλαλάζουμε με ευκολία “Σταύρωσον αυτόν’ στα social, να μην γινόμαστε ελαστικοί καταπατώντας /παραβλέποντας το νόμο όταν συνδιαλεγόμαστε με τους συμπολίτες και τους κρατικούς λειτουργούς, να μην πετάμε με ευκολία το σκουπιδάκι από το παράθυρο του αυτοκινήτου, να μην ψηφίσουμε το δήμαρχο με αποκλειστικό γνώμονα την υπόσχεση του ότι θα μας προσλάβει στη δημοτική επιχείρηση και κυρίως πριν προβούμε ή παραλείψουμε να κάνουμε οτιδήποτε που θα ‘χει συνέπεια στο διπλανό συμπολίτη ας κοιτάξουμε στον εαυτό μας και ας αναλογιστούμε την ατομική ευθύνη, γιατί ο δήμος μας είναι ένα σύνολο από μονάδες, εμάς. Εάν μέσα μου δεν είμαι καλά θα ανακλασθεί στον συνδημότη μου και εάν οι συνδημότες μου δεν είναι καλά θα ανακλασθεί πάνω μου..!