ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΘΛΙΨΗ…
Με τι να πρωτοσχοληθει κανεις? Με τη διαχειριση του πενθους των συγγενων των θυματων? με την σοκαριστικα τραυματικη σκηνη που βιωσαν οι επιζησαντες? με το τραυμα της εκθεσης του συμβαντος κατα τη διαχυση του στα μεσα ενημερωσης και τον αντικτυπο στον ψυχισμο του καθενος απο εμας? Με τη προσθηκη του πνιγηρου της περιρρεουσας ατμοσφαιρας σε μια ηδη απο πριν δυσκολη καθημερινοτητα?
Οπως θα καταλαβατε μιλαω περισσοτερο σαν ανθρωπος και λιγοτερο ως ψυχιατρος. Συνηθιζω να λεω στους θεραπευομενους μου ως επιμυθιο των συνεδριων μας “Ψυχραμια και υπομονη”, “δεν υπαρχουν αλυτα προβληματα οπως δεν υπαρχουν και τελειες λυσεις”. Αυτα στις κατα μονας συνεδριες, τωρα ομως το impact αφορα μυριαδες ανθρωπους, εμπλεκομενους με διαφορετικους τροπους και σε διαφορετικο βαθμο. Θα κληθει ο καθενας να ξεπερασει το ΠΕΝΘΟΣ της απωλειας του οικειου του, της απωλειας της ψυχικης σταθεροτητας λογω της συμμετοχης σε μια τραυματικη συνθηκη, της απωλειας της ηρεμιας για εμας τους τριτους που βαζουμε την θεση μας στη θεση των αδικοχαμενων, τελος της απωλειας ασφαλειας για ολους τους συνανθρωπους μας που προσπαθουμε να δημιουργησουμε μια ασφαλη συνθηκη στον καθημερινο αγωνα για επιβιωση.
Η διαχειριση του πενθους κι αυτη θα εξαρτηθει απο την προυπαρχουσα ψυχοσυνθεση, απο την υπαρξη υποστηρικτικου περιβαλλοντος, απο την υπαρξη σκοπου και κινητρου να συνεχισει καποιος την προσπαθεια να οδευει το δρομολογιο της ζωης του. Η διαχειριση της επαπειλουμενης ασφαλειας θα εξαρτηθει απο τον καθενα μας αλλα και απο ολους μαζι συλλογικα. Θα πρεπει ο καθενας μας να σκυψει με γενναιοτητα, ειλικρινεια και αγαπη στον εαυτο του, να τον αφουγκραστει, να συζητησει με το ανασφαλες παιδι που κρυβει μεσα του, να το φροντισει και να οριοθετησει κακοποιητικες συμπεριφορες ειτε αυτες προερχονται απο ενα κακοποιητικο συζυγο, απο εναν απομυζητικο εργοδοτη, απο εναν ανευθυνο υφισταμενο. Ετσι ο καθενας ξεχωριστα, αφου υποστηριξει το ανασφαλες του εσωτερικο παιδι, θα αισθανθει αρκουντως δυνατος και αξιοπρεπης ωστε να τροχοπεδησει φλυαρες και ανευθυνες συμπεριφορες ανθρωπων που καθημερινα στεκονται απειλητικα διπλα μας, ειτε στη δουλεια μας, στο σχολειο μας, στο στρατοπεδο μας, στο υπουργειο μας, στο σταθμαρχειο μας…. Μονο ετσι μπορει η ατομικη ευθυνη να μετουσιωθει σε διχτυ συλλογικης ασφαλειας.
Ως ενδειξη σεβασμου στην περισταση θα σταματησω να “φλυαρω” εδω.. Δεν μπορω να ευχηθω οι επομενες ημερες να ειναι πιο ελαφριες για τους συμμετεχοντες στο δραμα, γιατι γνωριζω οτι μαλλον θα ειναι πιο σκληρες, καθως η διαδικασια του πενθους ακομα κι αν αυτη ακολουθει τη λειτουργικη και υγιη πορεια της, ειναι περιπλοκη, επωδυνη και μακροχρονια. Ευχομαι στους αμεσα εμπλεκομενους, οταν περασει αυτος ο κυκλος, να μην εχει αφησει εξαιρετικα επωδυνα καταλοιπα και σε ολους εμας τους υπολοιπους να γινουμε περισσοτερο ανθρωποι, φιλανθρωποι, κοινωνικα, επαγγελματικα και πολιτειακα υπευθυνοι…