ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΑΡΑ…ΥΠΑΡΧΩ!
Απο τη μια η απολυτη προσηλωση, επιμονη και συστηματικη ενασχοληση με το στοχο ωστε να στεφθει με επιτυχια μια επαγγελματικη, ακαδημαικη προσπαθεια και απο την αλλη η ελλειψη κατευθυνσης, αδυναμια αυτοελεγχου, και η σπαταλη του χρονου σε διαδικασιες χωρις ερμα (gaming, serfaρισμα χωρις οριο, ενασχοληση με οποιαδηποτε ασχολια που δεν χρειαζεται ιδιαιτερη προσηλωση οπως θεαση video στο youtube χωρις πυξιδα, ατελειωτο chat χωρις συναισθηματικη εγγυτητα).
Το ακομα πιο εντυπωσιακο που ως θεραπευτης εχω βιωσει ειναι οτι καποιοι απο τους νεαρους σε ηλικια συνανθρωπους μας μεσω της θεασης παρομοιων video εχουν αρχιζει να χτιζουν κοσμους μεγαλοιδεατικους και φανταζονται εαυτους επιχειρηματιες, πλουσιους, επωνυμους και celebrities. Καποιοι αλλοι, πιο ρεαλιστες, κατανοούν την ανεπαρκεια τους να ειναι λειτουργικοι σε κοινωνικο, ακαδημαικο, επαγγελματικο επιπεδο` ομως την αποδεχονται και παραδοξως την “περιφρουρουν” παραδεχομενοι οτι ειναι πιο βολικο να μην εκτιθενται εκει στη ζουγκλα του εξω, υπερθεματιζοντας οτι ειναι “συνειδητη” επιλογη τους να παραμενουν στο σπιτι εξαρτημενοι απολυτα οικονομικα απο τους γονεις.
Aυτη η κατασταση προφανως δεν χτιστηκε απο μονη της. Συνηθως οι γονεις αδυνατουμε να βαλουμε ορια. Κι αυτο εχει πολλαπλη αιτιολογια. Μπορει και οι ιδιοι (γονεις) να μην εχουμε επαρκη αυτοελεγχο, αλλα μπορει και να εχουμε υπερβολικο οχι μονο αυτοελεγχο αλλα και ετεροελεγχο δηλαδη απο το αγχος μας να μην εκτεθουν σε κατι κακο τα παιδια μας, να τα προλαβαινουμε και ουσιαστικα να μην τα επιτρεπουμε να εκτιθενται στις προκλησεις της ζωης. Τελικα το παιδι διαβιει σε μια γυαλα, ανημπορο να αντεπεξελθει σε καταστασεις και βεβαια… συν τω χρονω…βολευεται… απο μια αγχωμενη μαμα που τρεχει να το ταισει στο στομα, που το διαβαζει ακομα και οταν ειναι φοιτητης, που του αγοραζει αυτοκινητα και πανακριβα κινητα και που παιρνει τηλεφωνα τους διοικητες των στρατιωτικων μοναδων ή τους καθηγητες ωστε να παρει αδεια ή να περασει το μαθημα αντιστοιχα. Αθελα της η μαμα καθιστα το παιδι της …αναπηρο. Συνειδητα ομως ειναι ανακουφισμενη αισθανομενη οτι το προστατευει…!
Τελικα αυτοι οι νεαροι συνανθρωποι μας δεν ανακαλυπτουν τη χαρα της δημιουργιας, τη χαρα της επιτευξης του στοχου πανω στην οποια θα μπορουσε να οικοδομηθει το καλως νοουμενο ΕΓΩ τους, ωστε να αισθανθουν ΔΥΝΑΤΟΙ, ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Επειδη η προσπάθεια ειναι μια ατερμονη διαδικασια για την οποια ποτε δεν ειναι αργα να την ξεκινησει κανεις. Κλεινοντας θα μνημονευσω ενα στιγμιοτυπο που βιωσα οταν εμενα στο εξωτερικο, οπου διπλα μου στο τραμ καθονταν μια γυναικα που, εαν κρινω απο τις ρυτιδες της, ηταν πολλων, παρα πολλων Μαιων, κρατωντας στα χερια της και μελετωντας ενα βιβλιο ο τιτλος του οποιου “italian language for beginners”.