ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ή ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ; Αισίως βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Καλοκαιρία, ήλιος άπλετος, θαλασσινή αύρα, ελαφρύ ντύσιμο, ψιλή κουβέντα για νησιά και διακοπές. Δεν μπορώ να μην ανακαλέσω τις επισκέψεις μου στο χωριό μου στη νότια Πίνδο, το παιχνίδι με ξύλινες κατασκευές, την μπάλα, τα γαιδουροκαβαλικέμματα, τις επισκέψεις στ’ αμπέλια και τις στάνες των θείων μου, την αναζήτηση για σκαντζόχοιρους… Ήμασταν πολλά παιδιά και η αλληλεπίδραση έντονη με γέλια, αλλά και κοροιδευτικά σχόλια – δυστυχώς σε κάθε ομάδα ανθρώπων υπάρχει ο αποδιοπομπαίος τράγος. Όμως το βουνό, με θέα την κοιλάδα του Σπερχειού και με το βλέμμα να φτάνει στο Μαλιακό κόλπο και τον Καραβόμυλο ήταν κάτι που σε ξεπερνούσε. Την ημέρα τρέχαμε και καταπραϋναμε την πείνα μας με ζυμωτό από τη γιαγιά ψωμί ενώ το βράδυ βλέπαμε τα φώτα των χωριών στο απέναντι βουνο (Οίτη) σκαρφαλωμένα σαν πυγολαμπίδες! Εάν πάλι έδινες στο κεφάλι σου μεγαλύτερη κλίση προς τα επάνω έβλεπες τα άστρα να παίζουν δημιουργώντας ευφάνταστους σχηματισμούς! Όλα αυτά με τη καλοκαιρινή δροσιά των βουνών αλλά και του κλίματος της τότε εποχής.Η ανάγκη για ξεκούραση, αναψυχή και διαφυγή από την ρουτινιασμένη καθημερινότητα είναι πάντα εκεί ασχέτως ηλικίας και εποχής. Νομίζω ότι όποιος, όταν, όσο, έχει τη δυνατότητα να επισκεφτεί τη φύση νοιώθει τη θεραπευτική επίδρασή της, την αγαλλίαση, την ηρεμία, την μείωση του καρδιακού καλπασμού, την εξισορρόπηση του συστήματος stress. Σε αυτή τη βάση έχουν αναπτυχθεί θεραπευτικές πρακτικές που επικεντρώνονται στη ψυχοθεραπευτικη επίδραση του περιβάλλοντος “Milieu Therapy”, “environmental therapy”. Τις προάλλες είδα μία προκήρυξη για θέση ψυχιάτρου σε ψυχιατρικό νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας όπου νοσηλεύονται συνάνθρωποί μας με μείζονες διαταραχές, όπως Ψύχωση, και η θεραπευτική προσπάθεια δεν συμπεριλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή αλλά εσωκλείει την ενσωμάτωση της περιβαλλοντικής αρμονίας στις ψυχές των ανθρώπων.Από την άλλη δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το περιβάλλον, η φύση, το κλίμα γύρω μας αλλάζει γοργά. Τις προάλλες σχολιάζαμε τους καύσωνες με έναν καθηγητή περιβαλλοντολογίας δεθνούς φήμης της ελληνικής Διασποράς στο εξωτερικό και μου έλεγε “αφού έτσι τα κάναμε..” εννοώντας την ανθρώπινη παρέμβαση. Σαν να μην έφταναν οι πανδημίες, η οικονομική ύφεση, η ανεργία, στα άγχη της καθημερινότητας έρχεται να προστεθεί και φυσική, περιβαλλοντική καταστροφή. Μπορεί να μην υφίσταται αυτή η έγνοια στην πρωτοκαθεδρία των καθημερινών αγχών όμως η καταστροφή της φύσης, η άνοδος της θερμοκρασίας, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές, λειτουργούν υποχθόνια στα θεμέλια της ΥΠΑΡΞΗΣ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ με έναν τρόπο που θυμίζει το σαράκι στο ξύλο. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται βαθιά μέσα του ξέρει ότι θα πεθάνει. Όμοια από τη στιγμή που γεννιέται έχει την ανάγκη να φροντιστεί και να αγαπηθεί. Όμοια έχει την ανάγκη να δημιουργήσει για να δώσει σκοπό στη ζωή του και να προστατευθεί από την ψυχική παθολογία. Όμοια έχει την ανάγκη να χαθεί στην ομορφιά της φύσης και να νοιώσει την αρμονία της φύσης που θα τον βοηθήσει ως πυξίδα να κάνει επιλογές στη ζωή του τέτοιες που θα συντηρήσουν την ισορροπία. Αντίστροφα σκεπτόμενος τώρα, φαντάζεστε την ισοπεδωτική συνέπεια στην ψυχική σφαίρα όταν μηρυκάζουμε το πεπερασμένο της ζωής, όταν δεν αγαπάμε και δεν αγαπιόμαστε, όταν δεν δημιουργούμε, όταν δεν υπαρχει περιβάλλον και φύση που να μας στηρίξει φυσικά αλλά και συναισθηματικά;Κλείνοντας για σήμερα, πολλές ευχές για καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! Εκδράμετε όσο μπορείτε, περπατήστε στη φύση, πηγαινετε σε μέρη χωρίς κλιματιστικά και ακούστε τα τζιτζικια τη μέρα και τα τριζόνια το βράδυ σε μερη χωρίς φώτα, στρέψτε το κεφάλι σας το βράδυ στον ουρανό, δείτε το σύμπαν, συναισθανθείτε ότι κι εσείς είστε μέρος αυτής της μαγείας, εάν δείτε πεφταστέρι κάντε την ευχή σας και από την επόμενη ημέρα προσπαθείστε να έρθετε πιο κοντά στο να βοηθήσετε κι από τη μεριά σας να γίνει η ευχή πραγματικότητα!