Ο προσωπικός «Γολγοθάς».
Πριν ξεκινήσω να αναφέρομαι στο πώς δημιουργείται η ψυχική παρακαταθήκη, δεν μπορώ να μην ανακαλέσω στο μυαλό μου κλινικές περιπτώσεις που κατά καιρούς κλήθηκα να συνεισφέρω στην αποκατάστασή τους. Συνάνθρωποι που ώρες κάθε μέρα ακούν τα πολεμικά ανακοινωθέντα παγκοσμίως έχοντας την αίσθηση ότι ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος ξεκινά (λέτε να έχουν δίκιο;), μανούλες που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τις 14χρονες κόρες τους, πατεράδες που τσεκάρουν την κατασκευαστική κατάσταση των γεφυρών όταν πρόκειται να περάσουν από πάνω με την οικογένεια τους, φοιτητές που τους ταΐζουν -κατά κυριολεξία στο στόμα με το κουτάλι- οι μανούλες τους, νεαροί που πλένονται καθημερινά κατά μέσο όρο 8 ώρες στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν ότι δεν θα διασπείρουν μικρόβια στον περίγυρό τους και άρα δεν θα είναι υπεύθυνοι για μια πανωλεθρία…
Επανερχόμενος λοιπόν στην κουβέντα περί ψυχικού έρματος, η θεραπευτική συνοδοιπορία με την όποια με τιμούν οι ψυχικά καταπονημένοι συνάνθρωποι μας, τείνει να αποκαλύψει ότι αυτό (το ψυχικό έρμα) είναι ατροφικό. Και είναι ατροφικό γιατί δεν καλλιεργήθηκε όταν αυτό θα έπρεπε να γίνει. Είναι πια κοινός τόπος να ακούω στις πρώτες συνεδρίες τους θεραπευόμενους να περιγράφουν πόσο ευτυχισμένη ήταν η οικογενειακή συγκυρία στα παιδικά τους χρόνια, ενώ σε δεύτερο χρόνο να αποκαλύπτεται ότι οι γονείς έλειπαν πολλές ώρες στη δουλειά, ή ότι «εγκαταλείφθηκαν» στη θεία στην Ελλάδα, ενόσω οι γονείς πήγαν στη Γερμανία να εργαστούν, ότι ο μπαμπάς ήταν λίγο νευρικός (φώναζε και χτυπούσε τις πόρτες, όμως πότε δεν μας έδερνε) και η μαμά ήταν λίγο αγχώδης (ήταν προσκολλημένη/απορροφημένη είτε στα προβλήματα επιβίωσης είτε στον άπιστο σύζυγο) αλλά δεν έκανε και κρίσεις πανικού.
Και οδηγούμαστε στη θεραπευτική διαδικασία, όπου μέσα σε ένα κλίμα εκτίμησης, σεβασμού, αμοιβαιότητας κι εμπιστοσύνης καλούμαστε να σφυρηλατήσουμε το ψυχικό έρμα με τη συνεπή παρουσία, την καλή ακρόαση, την ήρεμη και ψύχραιμη στάση, την ενσυναίσθηση, την υποστήριξη και τελικά την αντικατάσταση του τραυματικού σεναρίου με ένα υγιές. Είναι η στιγμή που ο θεραπευόμενος ανακαλεί πνιγηρές και ψυχικά φορτισμένες στιγμές των παιδικών του χρονών, σε μια κατάσταση μέθεξης στην τραυματική συγκύρια, όπου ο θεραπευόμενος και ο θεραπευτής είναι εξίσου συγκινημένοι και κρατεί ο ένας το χέρι του άλλου, ώστε να επαναβιωθούν τα τραύματα και να επανεγγραφούν με τρόπο που να σχηματοποιείται το ψυχικό έρμα.
Ο Θεάνθρωπος κατέβηκε για να αφουγκραστεί τον ανθρώπινο ψυχικό πόνο, να τον σηκώσει και να τον θεραπεύσει διδάσκοντας αστείρευτη αγάπη. Ας μου επιτραπεί από τους πιο θεολογικά προσανατολισμένους της παρέας μας να προσθέσω στην αγάπη και το υγιές όριο με βάση το οποίο δεν επιτρέπουμε σε κανένα να προσβάλλει την αξιοπρέπεια μας και να παρεισφρέει στο ζωτικό μας χώρο. Έτσι αισθανόμαστε ότι διαφυλάττεται το έρμα που θα μας βοηθήσει να περιπλανιόμαστε στο λαβύρινθο των ανθρώπινων σχέσεων, που είναι αυτός που συνετέλεσε στο να δημιουργηθεί η εβδομάδα των Παθών του Θεανθρώπου, ώστε να ακολουθήσει η Ανάσταση!