Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ …ΠΟΝΟΥ
Εντελώς συνειρμικά, λοιπόν, συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι συμβαίνει όταν αναφερόμαστε στο κυνήγι συναισθηματικού πόνου ηθελημένα αλλά συνηθεστέρα ασυνείδητα. Εκεί τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Υπάρχουν συνάνθρωποι μας που γοητεύονται να προκαλούν στον εαυτό τους φυσικό-σωματικό πόνο με στόχο να νοιώσουν καλυτέρα, ζωντανοί! Θυμάμαι ακόμα πολύ ζωντανά μια κοπέλα στην αρχή της καριέρας μου που έξυνε την πλάτη της σε βαθμό τέτοιο που αυτή ήταν όλη μια μεγάλη πληγή. Η ίδια το περιέγραφε ως το απολυτό ηδονιστικό βίωμα. Άλλοι πάλι βιώνουν τον απόλυτο συναισθηματικό πόνο παραμένοντας σε «άσχημες» σχέσεις. Σχέσεις που το επίπεδο αλληλεπίδρασης κυμαίνεται από το άκρο της ψυχρότητας, της συναισθηματικής ένδειας και της αδιαφορίας μέχρι το άκρο της βίας, των προσβολών, του σεξουαλικού καταναγκασμού, της κακοποίησης. Παρά τα παραπάνω βλέπεις τους συνάνθρωπους μας περίπου εμμονικά να παραμένουν σε αυτές τις σχέσεις, είτε υπομένοντας στωικά την κακοποίηση οδηγούμενοι αργά ή γρήγορα στην κατάθλιψη και τον πανικό, είτε αλλάζοντας τρόπο έκφρασης, μεταλλασσόμενοι οι ίδιοι σε κακοποιητές. Κάπου εκεί ενδιάμεσα μπορεί να βρίσκεται το αίσθημα του κενού, το οποίο το άτομο προσπαθεί να διανθίσει με αυτοτραυματισμούς, ακραίες συμπεριφορές, εμέτους, εκτονώνοντας έτσι την ψυχική του ένταση. Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω , βλέπεις τα ταλαιπωρημένα αυτά άτομα, ακόμα κι εάν καταφέρουν να απεμπλακούν από μια τέτοιου είδους σαδομαζοχιστική σχέση, να επαναλαμβάνουν τη νόρμα με την επιλογή συντρόφων που πάλι κινούνται στο γνωστό φάσμα μεταξύ συναισθηματικών ακροτήτων, από την αδιαφορία μέχρι την ενεργητική κακοποίηση. Λες και υπάρχει ένας αδιόρατος λώρος που δεν τους αφήνει να απομακρυνθούν από τη συνεχιζόμενη εναλλαγή ρόλων κακοποιημένου-κακοποιητή.
Η επιστήμη έχει καταλήξει ότι αυτές οι καταστάσεις σχετίζονται με τον τρόπο που είναι δομημένη η προσωπικότητα του ατόμου. Συνηθέστατα έχει προηγηθεί τραύμα στην παιδική ηλικία με γονείς που αντίστοιχα ήταν απόμακροι, αποστερητικοί, δε σέβονταν ο ένας τον άλλο, υπήρχε γενικότερα στην οικογένεια αναστάτωση και ανισορροπία. Και αντί αυτά τα άτομα -που δυστυχέστατα στις μέρες μας του πολέμου, της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας αυξάνονται- να επιλέξουν την ισορροπία, την ηρεμία και το σεβασμό , επιλέγουν τη γοητεία του πόνου σε όλες τις εκφάνσεις του -σωματικό, συναισθηματικό, ψυχικό. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι εάν το δρομολόγιο της ζωής τα φέρει αντιμέτωπα με άτομα συγκροτημένα που ξέρουν να σέβονται, συνηθέστατα τα προσπερνούν έχοντας της αίσθηση ότι δεν είναι ερωτεύσιμα. Απεναντίας συνηθίζουν να γοητεύονται από άτομα ασταθή, απόμακρα, κακοποιητικά κοντολογίς από άτομα που τους προκαλούν ΠΟΝΟ , αναβιώνοντας έτσι τον πόνο του παιδικού τραύματος και ικανοποιώντας την πείνα του τέρατος που λέγεται ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ…