Χρειάζομαι την αμέριστη προσοχή σου.

Εντάξει! Τώρα χρειάζομαι την αμέριστη προσοχή σου… 

Είναι που θέλω να σου πω κάτι σχετικά με μένα… εσένα και μένα. Κάτι σχετικό μ’ εμάς. Ναι! Είναι κάτι που σχετίζεται σίγουρα μ’ εμάς. 

Άκου! Σε σκέφτομαι πάρα πολύ! Βέβαια, σκέφτομαι πολλά άλλα πράγματα αλλά, κυρίως… εσένα! Κάθε μέρα, κάθε ώρα… Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, αν ειλικρινά θέλω να είμαι ειλικρινής, σε σκέφτομαι σχεδόν συνέχεια… Η αλήθεια είναι πως είναι εν πολλοίς κάτι αναμενόμενο, αλλά είναι και τόσο παράλογα έντονο… Και πραγματικά αισθάνομαι άσχημα που έχω κατακλύσει, κυριολεκτικά, όλα τα zoom και τα Skype σου και τα άλλα μέσα κοινωνικής σου δικτύωσης, αλλά, το να δουλεύει κανείς από το σπίτι έχει συνεπιφέρει μια ολόκληρη καινοφανή θεωρία σχετικά με την αποδεκτή κοινωνική απόσταση και φοβάμαι πως αυτός είναι… πρέπει να το πω… αυτός είναι ο νέος τρόπος ζωής μας. Μας φαντάζομαι σαν έναν μαγνητικό πόλο… Εσύ συμβολίζεις το Βορρά, το Νότο, την Ανατολή, τη Δύση κι εγώ περιστρέφομαι γύρω από εμάς, απωθούμαι και ταλαντώνομαι και έλκομαι πάλι και έτσι η προσωπική μου πυξίδα κινείται αφειδώλευτα και, αυτόματα συνδέω με μας κάθε πράγμα, κάθε ενέργεια, κάθε αντίδραση, κάθε εμπειρία μικρή ή μεγάλη. Και δεν έχει σημασία τι κάνω… σε σκέφτομαι συνέχεια όταν δουλεύω, όταν αθλούμαι, όταν βγάζω τα σκουπίδια έξω, όταν κάνω καφέ ή πληρώνω λογαριασμούς, τις πρωινές ή τις βραδινές ώρες, ακόμη κι όταν αναρωτιέμαι αν έχει αρκετό κρύο για να ανεβάσω τη θέρμανση, αν θα φορέσω πουλόβερ και λεπτό μπλουζάκι από μέσα ή μόνο ένα λεπτό μπλουζάκι, αν θα βάλω παντόφλες και κάλτσες ή θα μείνω ξυπόλητος. Σκέφτομαι εσένα ακόμη και όταν σχεδιάζω τι θα φάω για βραδινό ή αν η νέα μέρα είναι μέρα που δε θα καταναλώσω αλκοόλ ή αν θα παραγγείλω στο σπίτι κινέζικο… Επιτρέπεται, είναι ακόμη νόμιμο να το κάνω; 

Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα σου ζητούσα..

Το σπίτι είναι άδειο και εγώ σκέφτομαι το γεγονός πως σκέφτομαι εσένα τόσο πολύ… και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τριγυρίζει άσκοπα μέσα στην κρεβατοκάμαρα με μια ασυνείδητη αποστολή να τακτοποιήσω το συρτάρι με τις κάλτσες. Και, αλήθεια, εντυπωσιάζομαι από το πλήθος των αναπάντεχων χρωματικών συνδυασμών… Και στον πάτο του συρταριού ανακαλύπτω το διαβατήριό μου και σκέφτομαι… 

• «Άραγε, θα μου χρειαστεί ξανά;»

Το αφήνω εκεί που ήταν και δραπετεύω στο καθιστικό. Ετοιμάζομαι να παρακολουθήσω Netflix , σειρές, ντοκιμαντέρ… Αλήθεια,

•  τι θα διαλέγαμε να δούμε; 
• Ποια προγράμματα να αποφύγω; 
• Πού να καθίσω για να δω Netflix απόψε μόνος μου πάλι;
• Στον καινούργιο καναπέ;
• Ή στον παλιό;

Ο παλιός καναπές είναι μικροσκοπικός και συμμαζεμένος. Έχει μια υπέροχη θέα του καινούργιου. Αν συνεχίσω να χρησιμοποιώ τον παλιό μου καναπέ ο καινούργιος θα παραμείνει αψεγάδιαστος και θα συνεχίσει να φαίνεται καινούργιος για να τον χρησιμοποιούμε οι δυο μας. 

Κάθε μέρα η ερώτηση που σαν ηχώ επαναλαμβάνεται μέσα στην πνιγηρή μοναξιά μου είναι, 

• τι θα έλεγε η Μαρία;
• τι θα έκανε η Μαρία αν ήταν μαζί σου;

Και αγαπώ πολύ αυτό το συναρπαστικό και εξουθενωτικό μαζί, αυτό το αναπόφευκτο και αρρωστημένο, αυτό το εμείς…

• Χρήζει διάγνωσης το πρόβλημά μου;

Δεν είναι ζωή αυτή! Δουλεύω και αναπνέω και τρώω συνεπαρμένος από αυτή την καταχθόνια επιθυμία για συντροφιά… και αυτή η κατάσταση είναι θεμελιακά ανταγωνιστική στην προσωπική μου βελτίωση. 

Αστέρια στον νυχτερινό ουρανό… Φως από έναν άλλο γαλαξία… Σκέφτομαι εσένα. Σκέφτομαι εσένα, γιατί ειλικρινά σκέφτομαι πως κάναμε το σωστό… Άλλωστε συμφώνησα! Νόμιζα πως ήμουν αρκετά δυνατός για να είμαι δυνατός και έξυπνος ώστε να σχεδιάσω τον τρόπο που θα ζούσαμε…, κάναμε τους υπολογισμούς, συμφωνήσαμε πριν από τις οδηγίες τους πως δε θα λειτουργήσουμε σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους… Συμφωνήσαμε πως είμαστε σκεπτόμενα όντα και είμαστε ικανοί να συν- υπάρξουμε μέσα από e-mails και τηλεφωνικό σεξ, ότι μπορούμε να αποδείξουμε στον κόσμο ότι δυο άνθρωποι μπορούν να είναι μαζί ακόμη και όταν ζουν χωριστά, ότι δε χρειάζεται να είμαστε στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο καθιστικό, στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, στο ίδιο κρεβάτι. Ότι έχουμε και τις δικές μας ζωές! Ότι μπορούμε να το αντέξουμε αυτό! Και αλήθεια πιστεύω σ’ αυτή την εκδοχή μας, συμφωνώ να έχει ο καθένας την ανεξαρτησία του, αμοιβαία αποδεκτή  ανεξαρτησία…

Σήμερα, όμως, μετά από όλον αυτόν τον περίπλου στις θάλασσες του νου, φτάνω στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ελευθερία στο να ζεις μόνος… μάλιστα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο… πράγματι… για μένα τουλάχιστον…

Έτσι πρέπει να σου πω πως… σε χρειάζομαι! Και δεν θέλω να συμβιβάζομαι, ν’ αγωνιώ μέσα σ’ αυτές τις σκέψεις μου πια…

Αν μπορώ να έχω την αμέριστη προσοχή σου για ένα λεπτό, η ερώτησή μου είναι,

• Νομίζεις πως, όταν θα έχει τελειώσει όλο αυτό, νομίζεις πως όταν θα έχουμε επιστρέψει σε μια κανονικότητα, νομίζεις πως θα μπορέσεις να ζήσεις μαζί μου; Ξανά;

Αυτό είναι αυτό που σκέφτομαι.

• Ελπίζω να πεις «δέχομαι»! Κι αυτό γιατί όταν σκέφτομαι το μέλλον, ό, τι βλέπω είμαστε εσύ κι εγώ… εμείς! Αυτό το εμείς είναι αυτό που θέλω!

Συγγραφή από Ross Mueller, Μετάφραση -Επιμέλεια από Καρανίκα Ευάγγελο, Εικόνα από Marianne Waud Art