ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΜΩΣ..;
Αρα λοιπον ειναι το καινουργιο που βιωνεται, μαζι με το παλιο συναισθηματικο που επαναβιωνεται και αναποφευκτα κυοφορούν κατι νεο. Στην περιπτωση μας δεν ειναι κατι αλλο περα απο τα συναισθηματα πληροτητας, και ασφαλειας που αισθανομουν ως παιδι στο χωριο μου στην νοτια Πινδο, οπου παρακολουθουσα τη λειτουργια της Μ Εβδομαδος καθισμενος στα σκαλακια του αμβωνα διπλα στο στασιδι του παππου…Τα social media βοηθουν, στο μεριδιο που τους αναλογεί, στη συναισθηματικη μεθεξη της αναδρομης, καθως προ ημερων “έπεσα” πανω σε βιντεσκοπημενη μεταφορα του ιδιου Επιταφιου, στην ιδια πλατεια και την ιδια εκκλησια, του ιδιου χωριου, οπως τοτε στην παιδικη μου ηλικια.
Επιμενω στο να περιγραφω την περισταση που με εκανε να αισθανομαι ενα συγκινησιακο φορτιο στηριξης για εμενα, καθως η αναδρομη σε παρελθοντικες εμπειριες, δυσκολες και επωδυνες, ισως τραυματικης εντασης, ειναι η καθημερινη επαγγελματικη ρουτινα στο ψυχοθεραπευτικο μου γραφειο. Ετσι κι εκει προσπαθουμε συνεργατικα με το θεραπευομενο να μην μεινουμε σε αυτη -την αναδρομη στα επωδυνα- αλλα να αναδιαμορφωσουμε την τοτε συναισθηματικα αποστερητικη συνθηκη με αλλη εκδοχη της, υπο ορους ασφαλειας, ενσυναισθησης και αποδοχης, οπως αυτη καλλιεργειται στη θεραπευτικη διαδικασια.
Κοντολογις ειναι εξαιρετικα σημαντικο να υπαρχει παρακαταθηκη συναισθηματικης ασφαλειας, ο πυρηνας της οποιας, στην καλυτερη των περιπτωσεων, εχει φυτευτει στην παιδικη ηλικια και συνεχιζει να σμιλευεται στην ενηλικη ζωη.
Φυσικα το τελευταιο ισχυει στην περιπτωση ανθρωπων που ειναι ειλικρινεις με τον εαυτο τους, που προσπαθουν να τον κοιταζουν και να τον βλεπουν καταματα, σε μια ειλικρινη προσπάθεια να κατανοησουν την παλετα των συναισθηματικων καταστασεων που οι συγκυριες της ζωης ενεργοποιουν, να αποδεχτουν τα αποστερημενα κομματια του εαυτου τους, να στηριξουν τα ανασφαλη, να ενθαρυνουν τα φοβισμενα και να οριοθετησουν τα κακομαθημενα. Η πορεια προς την αυτοολοκληρωση δε σταματα, αρκει να ειμαστε κατα το ελασσον υποψιασμενοι και να κοιταμε στα ενδοτερα του εαυτου μας, πριν βιαστουμε να κατακρινουμε τον συνανθρωπο μας. Αυτη η πορεια προς την ψυχοσυναισθηματικη ωριμοτητα προσομοιαζει με το Πασχα, που σημαινει το περασμα απο τα γηινα στα υπερκοσμια, τα συναισθηματικα, τα ευψυχη.
Με αυτες τις σκεψεις κλεινω ευχομενος ολοψυχα “Χριστός Ανέστη” και ειθε ο καθενας να δουλεψει με τον εαυτο του για να βρει την εσωτερικη του ΓΑΛΗΝΗ – ΑΝΑΣΤΑΣΗ!