ΠΟΣΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ; Καλώς ή κακώς μια από τις πιο συνηθισμένες καταστάσεις που ωθούν τους συνανθρώπους μας να πάρουν την καταρχήν επαφή τους με επαγγελματίες ψυχικής υγείας είναι ο πανικός. Οι περισσότεροι ερχόμενοι στο γραφείο είναι μάλλον εύστοχοι στη διάγνωση τους. Προφανώς έχουν ακούσει για το τι μπορεί να ενσαρκώνει ένα επεισόδιο πανικού, ταχυκαρδία, σε σημείο που η κάρδια πάει να “σπάσει”, ιδρώτας, πονοκέφαλος μαζί με μούδιασμα και ζάλη, πλάκωμα στο στήθος, κόμπο στο λαιμό , τρόμο, ναυτία, αίσθημα ότι ο περίγυρος δεν είναι οικείος ή ότι κάποιος “βγαίνει” από το σώμα κ.α. ο.Η αλήθεια είναι ότι σπάνια οι ταλαιπωρημένοι συνάνθρωποι μας βιώνουν ταυτόχρονα μεγάλο αριθμό από τα παραπάνω συμπτώματα ∙ όπως αλήθεια είναι και ότι κάποιοι από αυτούς τα βιώνουν σε βαθμό που αισθάνονται ότι θα πεθάνουν ή θα τρελαθούν. Οπότε έρχομαι στην ερώτηση του τίτλου, όπου βέβαια η απάντηση είναι αυτονόητη. Πράγματι, οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας καταγράφουν στην μνήμη τους το αίσθημα του πανικού τους τόσο με ανεξίτηλα όσο και με μέλανα χρώματα. Μεγάλο ποσοστό αυτών αρχίζουν την εμμονική ενασχόληση τους με γνώμονα την αγωνία να μην το αναβιώσουν, αποφεύγοντας καταστάσεις που θεωρούν ότι μπορεί να πυροδοτήσουν νέο πανικό. Τελικά φτάνουμε -ευτυχώς μια μειοψηφία – σε κατάσταση εγκλεισμού στο σπίτι για χρόνια έχοντας απομακρύνει τον εαυτό τους από την πρότερη ζωή τους σε πανεπιστήμιο, δουλειά, βόλτες, αναψυχή, σχέσεις.Δεν υπάρχει αμφιβολία περί της τρομακτικής φύσης του βιώματος του πανικού. Όμως μήπως υπάρχει κάτι ακόμα πιο τρομακτικό; Μήπως υπάρχει ένας ελέφαντας ή ένα τέρας στο δωμάτιο που …. απλά δεν το βλέπουν οι πάσχοντες από πανικό; Δυστυχώς – ή μάλλον ευτυχώς – το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι, εάν αυτό γίνει εφικτό να απαγκιστρωθεί από το προστατευμένο λιμάνι της εμμονικής ενασχόλησης με τα συμπτώματα του πανικού, αποκαλύπτει ωκεανούς ανασφαλειών και αβύσσους προβληματικών καταστάσεων. Ο πανικός είναι σχεδόν στις πλείστες των περιπτώσεων – η εμπειρία μου με νομιμοποιεί να διαγράψω το σχεδόν και το πλείστες- η κορύφωση σε μια αλληλουχία αδυναμιών προσαρμογής στα της ζωής, αδυναμιών στη δυνατότητα υλοποίησης στόχων (συνηθέστατα δεν τίθενται καν), ασφυκτικής πίεσης και ασφυκτικές σχέσεις με πρόσημο που κυμαίνεται από δυσλειτουργικές έως κακοποιητικές, αισθημάτων ανασφάλειας, καχυποψίας , έλλειψης εμπιστοσύνης και αδυναμίας σύναψης σχέσεων πολλώ δε μάλλον δεσμών. Τα τελευταία φαντάζουν μάλλον πιο τρομακτικά από τα εκκωφαντικά συμπτώματα του πανικού, που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά ώστε να μας κάνουν να ασχολούμαστε με αυτά, απομακρύνοντας μας έτσι από την πιθανότητα να αντικρύσουμε το πραγματικό πρόβλημα και συνακόλουθα να συνεχίσουμε την καθέλκυση από κόσμους ασφυκτικούς, όπου ένας πανικός μπορεί στιγμιαία να δώσει τη δυνατότητα για εκτόνωση όμως απέχει πολύ από τη θεραπεία…