Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΜΕΡΑ
Εδω θα μου επιτρεψετε να καταθεσω 2,3 προσωπικες μου της ζωης εμπειριες. Καταρχην συνηθιζω να λεω -μεταξυ σοβαρου και αστειου- οτι απο πιο δυσκολα καλοκαιρια μου, ηταν αυτο που ακολουθησε την συμμετοχη μου στις πανελληνιες. Ο λογος δεν ηταν το αγχος συμμετοχης στις πανελληνιες ή η συνοδος κοπωση, αλλα η αγωνια μου για το κατα ποσο η επιλογη μου της Στρατιωτικης Ιατρικης πραγματικα αντιπροσωπευε τη βαθυτερη επιθυμια μου στη ζωη. Η Ιατρικη μεχρι τοτε δεν αντιπροσωπευε το ανεκαθεν ονειρο μου αφενος , αφετερου ο κολλητος μου τοτε περασε στην πολιτικη Ιατρικη υποδαυλιζοντας περαιτερω με μπουρλοτο την αισθηση της συνειδητοποιημενης αποφασης για το στρατιωτικο σκελος της επιλογης, προκαλώντας εσωτερικους κραδασμους.
Μια αλλη εμπειρια ειναι η προσφατη συμμετοχη μου σε ψυχομετρικες δοκιμασιες υποψηφιων στρατιωτικων σχολων. Εκει διαπιστωσα οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των υποψηφιων δεν γνωριζε καν τι σημαινουν τα αρχικα των σχολων που δηλωσαν, πχ ΣΣΕ, ΣΜΥ, ΣΣΑΣ. Παρομοια εικονα αντικρυσα οταν προ 2 εβδομαδων εξετασα υποψηφιους ΕΠΟΠ,οπου φανηκε να μην ξερουν καν σε τι αντιστοιχει η ειδικοτητα, οπλο, σωμα που δηλωσαν στο μηχανογραφικο.
Τελος, προσφατα θεραπευομενος μου ειπε οτι ο γιος του με μεγαλο βαθμο συνειδητοποιησης για τη μελλοντικη του οδευση, δεν θα δωσει καν πανελληνιες, και θα παει κατευθειαν σε συγκεκριμενη σχολη του εξωτερικου, γιατι αυτη ενσαρκωνει το απολυτο ονειρο του και ειναι απολυτα επκεντρωμενος σε αυτο. Ενω αλλος θεραπευομενος μου περιεγραφε οτι το τεκνο του ειναι σε πολυ καλη σχολη του εξωτερικου, πλην ομως δεν μπορει να περασει τα προαπαιτουμενα μαθηματα μαλλον γιατι η σχολη δεν ηταν η δικια του συνειδητοποιημενη επιλογη.
Με τα παραπανω θελω να επικοινωνησω τοσο στους μαθητες οσο και στους γονεις, οτι η συμμετοχη στις πανελληνιες εξετασεις και το αποτελεσμα, δεν προοικονομουν καταναγκη μια οδευση στη ζωη μεστη νοηματος, τετοια που να συμβαλλει στην ευψυχια του ατομου. Ουδολως υποτιμω την αγωνια και τον καματο εξεταζομενων και γονιων. Ουτε υποτιμω οτι οι πανελληνιες συνιστουν ενα σταυροδρομι ζωης. Ομως η ζωη βριθει σταυροδρομιων κι αυτο ειναι και η ομορφια της. Αφορισμοι του επιπεδου οτι “εαν δεν περασω στη σχολη που θελω -οι που οι γονεις μου θελουν για μενα- δεν θα ευτυχησω” ειναι ατυχεις. Η ζωη ειναι περιπλοκη, τα δρομολογια λαβυρινθωδη. Το θεμα ειναι ο νεος να εχει στο μυαλο του με τις επιλογες του στη ζωη να ερχεται πιο κοντα στον εαυτο του. Με αυτο εννοω την προσεγγιση σε επιλογες που κανουν το ατομο να αισθανεται οτι εχει σκοπο και νοημα στη ζωη.
Δυστυχως η εκθεση στα social και το επιφανειακο, προσκαιρο και εφημερο που αυτα που προβαλλουν αφενος, αφετερου το αγχος των γονιων που λειτουργει παρελκυστικα στο να εμβαθυνουν στις πραγματικες αναγκες, κλισεις, επιδεξιοτητες των τεκνων τους, αποστερουν την πυξιδα υγιους προσανατολισμου στο νεαρο ατομο, που ετοιμαζεται να ανοιξει τα φτερα για τη νεα φαση ζωης του.
Ομως η ομορφια της ζωης ειναι ακριβως αυτη, οτι τα παντα ειναι δυναμικα και εαν ταχθουμε ενεργητικα στα διλημματα , με τα ματια της ψυχης μας ανοικτα, μπορουμε να επιλεγουμε διαχρονικα οδευσεις τετοιες που να μας κανουν να νοιωθουμε εσωτερικη πληροτητα. Βεβαια το πως εχουμε τα ματια μας “ανοικτα” ειναι θεμα που επιδεχεται μεγαλης αναλυσης. Η αληθεια ειναι οτι τα 17χρονα παιδια μας ειναι απειρα στη ζωη. Εδω καταλυτικη σημασια εχει η προσπαθεια επικοινωνιας μας μαζι τους, οσο κι αν η εφηβικη επαναστατικοτητα δεν βοηθαει. Να θυμαστε οτι τα τελειοφοιτα τεκνα μας “παλευουν” να ορισουν τους εαυτους τους. Το νεαρο της ηλικιας και η εκθεση στα “trends” της εποχης μεσω των social δεν τα βοηθα. Να θυμαστε οτι ο θυμος κρυβει ευαλωτοτητες. Οταν σας θυμωσουν ή οταν τους θυμωσετε , πισω απο τη μασκα του θυμου είναι τα ευαλωτα κομματια του εαυτου τους ή και του δικου μας σε σχεση με τις προσδοκιες μας προς τα παιδια μας. Να θυμαστε οτι ολοι εχουν κλισεις στη ζωη, ασχετα με το βαθμο στις πανελληνιες. Αρκει να υπαρχουν υπαρχουν γεφυρες επικοινωνιας ωστε να υπαρχει πιθανοτητα να τα βοηθησουμε να τις ανακαλυψουν. Μην εμμενετε σε σχολες απλα και μονο επειδη εχουν status. Προτιματε ως τεκνο εναν καταθλιπτικο ιατρο ή εναν χαρουμενο τεχνίτη?
Και… να μαστε εδω, μετα απο 36 ετη, απο τοτε που εδινα πανελληνιες, και με αναλογους χειρισμους στο τιμονι της ζωης μου, νοιωθω χαρα και πληροτητα με αυτα που ασχολουμαι στην καθημερινοτητα μου, διαψευδοντας ετσι τις αγωνιες μου στα 17 μου οτι μπορει να χασω τον εαυτο μου την επομενη των πανελληνιων.