Τελικά ποιος πεινάει; το σώμα ή …;
Προφανώς αναφέρομαι στους συνανθρώπους μας -που δεν είναι λίγοι στον αριθμό- που δίνουν τον αγώνα με τον εαυτό τους σε σχέση με την αποδοχή η όχι της σωματοδομής τους. Εδώ νομίζω ότι θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το φάσμα της ερμηνείας για τον καθένα σε σχέση με το εάν είναι ευχαριστημένος από το σώμα του -αναφέρομαι στο βάρος συνολικά αλλά και στην διαμόρφωση αυτού- ποικίλει σε σημαντικό βαθμό. Υπάρχουν οι συνάνθρωποί μας που απλά θεωρούν ότι πρέπει να αποκτήσουν λίγη γράμμωση επιπλέον και οι συνανθρωποί μας που δεν τολμούν να εξέλθουν της κατοικίας τους έχοντας την έγνοια ότι θα τύχουν του σχολιασμού και της χλεύης των άλλων. Αυτοί οι τελευταίοι δεν τολμούν ούτε σε θεωρητικό επίπεδο να επεξεργαστούν σενάρια επίσκεψής τους σε παραλία.
Δυστυχέστατα έχω συναντήσει λίγους θεραπευόμενους, με σημαντικά αυξημένο δείκτη μάζας σώματος, που να φαίνεται ότι μπορεί να έχουν αποδεχτεί την γενετική προδιάθεση του σώματος τους για περισσότερο λίπος. Των πλείστων η αρχική αφορμή επίσκεψης τους σε εμένα είναι άλλοι λόγοι, όπως πανικός, άγχος, εμμονές, θλίψη, ανασφάλεια όμως σχεδόν πάντα πρόκυπτει κάποια συσχέτιση των παραπάνω λόγων με τη σωματοδομή τους.
Κάποιοι ξεκινούν να είναι ανασφαλείς για άλλους λόγους που συνηθέστερα έχει να κάνει με δυσλειτουργία της πατρικής τους οικογένειας και καταλήγουν να ακολουθήσουν το δρομολόγιο της εκτόνωσης των αρνητικών συναισθημάτων μέσω βουλιμικών κρίσεων. Άλλοι όντες στο στόχαστρο των συμμαθητών τους (στα μαθητικα τους χρόνια) λόγω του αυξημένου σωματότυπού τους καταλήγουν στην απόμονωση, στο αίσθημα αδιεξόδου, στην ανημπόρια και τελικά στην απόλυτα αυτοκαταστροφική βουλιμία, επιβαρύνοντας έτσι την ήδη επιβαρυντική γενετική τους προδιάθεση. Άλλες πάλι φορές δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο εάν το γονίδιο ήταν επιβαρυντικό αφού οι θεραπευόμενοι ανακαλούν εαυτούς ήδη από την πολύ μικρή ηλικία να συνοδεύονται από μία γιαγιά-καθώς οι γονείς έλειπαν στη δουλειά- τρέχοντας, στο κατόπι τους με το πιάτο γεμάτο, εμφορούμενη (η γιαγιά) από την ιερή υποχρέωση το εγγονάκι να φάει όλο το φαγητό χωρίς όμως ποτέ να το ρωτήσουν για τους προβληματισμούς του σε σχέση με το bullying που υφισταται σε σχέση με το βάρος του.
Εκεί που περιπλέκεται δραματικά το πράγμα είναι όταν στην εικόνα των βουλιμικών κρίσεων προστίθενται οι έμετοι. Καταρχήν οι έμετοι λειτουργούν απενεχοποιητικά ώστε να συνεχιστούν τα βουλιμικά, όμως στο βάθος δίνεται η “δυνατότητα” στο άτομο να “καταβροχθίζει” την αγάπη που έλαβε από τους οικείους του όμως με τρόπο που δεν το κατέστησε αυτόνομο στη μετέπειτα ζωή του και αμέσως μετά με τον έμετο “ να ξερνάει” την πίεση που υπέστη εξατίας ενός απόλυτου έλεγχου από τους ίδιους οικείους. Σε αυτή τη διαδικασία η εξαρτητικότητα του ατόμου προς τους γονεικές συνήθως φιγούρες μεγάλη, όσο μεγάλη και ανάγκαια η διαδικασία βουλιμίας-έμετος. Χαρακτηριστικά θεραπευόμενη μου μου είπε “ οι βουλιμικές κρίσεις και οι έμετοι είναι οι αχώριστοι σύντροφοι μου στη ζωή, δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς αυτούς”.
Η απόλυτη κορύφωση στο δράμα των διαταραχών πρόσληψης τροφής γίνεται με την εμφάνιση ανορεκτικών περιόδων όπου εκεί πλέον βλέπεις την κοπέλα να “σβήνει” , να χάνει την περιόδό της, το στήθος της, τα μαλλιά της και τελικά σε καποιες φορές και τη ..ζωή της.
Νομίζω ότι έγινε αντιληπτό ότι η διαβάθμιση των διαταραχών πρόσληψης τροφής είναι μεγάλη και σχετιζόμενη με ένα εύρος από δυσλειτουργική διοχέτευση άγχους μέχρι εγκλωβισμό σε έναν απόλυτα ατροφικό και …πεινασμένο θα…προσέθετα …εαυτό…