Είμαστε άραγε στο 3o, 4ο, 5ο…, κύμα πανδημίας; Κι αν είμαστε σε κάποιο από αυτά, πόσα ακόμη έπονται πριν την αποδρομή του υιού; Πραγματικά θυμίζει τις αέναες κινήσεις της θάλασσας που δείχνει την μη εύκολα προσδιορίσιμη αρχή της ζωής αλλά και που καταδεικνύει την ατελεύτητα τελεολογική επαναληψιμότητα των φυσικών φαινομένων. Τώρα τελευταία και των ενδημικών ομοίων. 

Ακούω τους θεραπευόμενούς μου να βιώνουν déjà vu φαινόμενα με εκ νέου ακυρώσεις πτήσεων λόγω τοπικών ή εθνικών lock down και καραντίνας,  ακριβώς όπως δυο χρόνια πριν. Οι κρίσεις άγχους συνεχίζονται γι αυτούς που εμβολιάστηκαν (ο ιός παραμένει ενεργός), ενώ αυτές μετασχηματίζονται σε κρίσεις πανικού σε όσους δεν εμβολιάστηκαν, είτε λόγω του φόβου τους για το τι μέλλει γενέσθαι μετά των εμβολιασμό είτε και για την περίπτωση που νοσήσουν όντες απροστάτευτοι από το ανοσιακό τους σύστημα. Δεν ξέρουν τι να κάνουν ενώ το εύρος των επιλογών τους μειώνεται ακόμη περισσότερο από τα υγειονομικά μέτρα . Αυτοί οι οποίοι είναι κάθετα αρνητικοί στο να εμβολιαστούν από άποψη είναι λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν αγχώδεις κρίσεις. Όταν όμως η άποψη γίνεται σημαία και αυτή εκστρατεία, τότε οι οικείοι αυτών με διαφορετική άποψη πιέζονται και εμφανίζονται φαινόμενα όπως αυτά του νεαρού ενηλίκου που δεν εμβολιάζεται λόγω του ότι ο πατέρας του θα τον θεωρήσει μολυσμένο και θα απαιτήσει ( ο πατέρας) να φύγει από το σπίτι ( ο νεαρός ενήλικας) . Είναι ο ίδιος άνθρωπος που προσπαθεί να στηρίξει τον πατέρα του ψυχικά και οικονομικά αλλά ειδικά σε ό τι αφορά το δεύτερο (οικονομικά) δυσπραγεί καθώς, όταν βρίσκει δουλειές, του ζητούν πιστοποιητικό εμβολιασμού, που δεν έχει καθώς, εάν εμβολιάζονταν, αυτό θα ισοδυναμούσε με προδοσία της πατρικής αγάπης. 

Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δοκιμάζεται βάναυσα ψυχικά και συναισθηματικά εύλογα λόγω της προσθήκης ψυχοπιεστικών καταστάσεων όπως αυτών της πανδημίας, αλλά και με βαθύτερη ερμηνεία εξαιτίας ήδη προυπαρχουσών  της πανδημίας συναισθηματικών εμπλοκών και παγίδων. 

Σεβόμενος απόλυτα το δικαίωμα του καθενός να έχει την άποψή του, θεωρώ ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε ΨΥΧΡΑΙΜΟΙ και να κοιτάξουμε γύρω μας για οάσεις συγκροτημένων ανθρώπων που θα τους επιτρέψουμε να μας στηρίξουν με το να δανειστούμε λίγο από το σταθερά δομημένο εγώ τους. Και βέβαια, – δυσκολότερο- , να κοιτάξουμε βαθιά και με γενναιότητα στον εαυτό μας ώστε να δούμε τι ελλείμματα υπάρχουν και πώς αυτά συνδέονται με ανελαστικές στάσεις μας στο θέμα του κορωναϊού και σε άλλα….